St Vincent en de Grenadines

21 juni

In Bequia worden we opgewacht door een jongen met bootje. Zoals overal is de mooring van z’n vader, z’n oom of z’n tante, het maakt ons niet uit als de mooring er maar stevig uit ziet.  Daarna halen ze netjes de lijnen door het oog van de boei.  Ik houd wel van die service,  het is een heel gepriegel om langs ons hoge vrijboord bij de mooring te kunnen komen.  De lussen die ernaast horen te hangen hebben de jongens natuurlijk allang verwijderd …………….  anders kan je geen business doen. Vroeger hadden we nog wel zo’n speciale haak om de lijn door een oog te trekken maar die heeft het nooit goed gedaan en is allang overboord verdwenen.  We gaan nog even de kant op om rond te kijken.

Inklaren doen we pas de volgende ochtend , intussen  hebben  we geleerd om heel relaxed te zeggen dat we net aangekomen zijn !!  Een halve dag te laat inklaren mag niet, maar de douane kijkt kennelijk nooit naar buiten !!! Tot nu toe werkt een leugentje om bestwil erg goed.

 Dit hele gebied is wat varen betreft erg goedkoop. Altijd op anker, bijna nooit op de motor varen en weinig of geen inklaringskosten.  Daarentegen worden de boodschappen steeds duurder. De eilanders verbouwen hooguit wat voor eigen gebruik, de rest moet allemaal aangevoerd worden vanaf de grotere eilanden. In dit laatste deel is dat St.Vincent.

Vroeger had Port Elizabeth, ( Bequia)  een hoop scheepswerven  en stond men bekend voor de betrouwbare vissers boten en schoeners.  Er werd  ook actief op walvissen gejaagd.  Van beide vakmanschappen is niets meer over.  Het stadje is simpel maar veel te veel jonge mensen hangen op straat na hooguit een paar uurtjes werk als visserman of iets anders.  Ze komen langszij om hun waar aan te prijzen, wat fruit of vis of kettingen en andere souvenirs te verkopen.

Groente en fruit koop ik toch liever aan de wal maar ik bestel een tonijntje van 2 kilo, die worden hier veel gevangen.

 We liggen vlak bij de kant en vanaf  de boot kun je het lokale leven goed bekijken, ik voel me een beetje een voyeur op ons luxe jacht met ons luie leven. Nouja dat laatste hebben zij ook !!

Net buiten de baai is een mooi stuk koraal om te snorkelen, niet groot maar ik zie voor het eerst verschillende soorten  paling (goldspotted eel en sharptail eel) roggen, inktvis en al de mooi gekleurde vissen. Mijn  favoriete visje  is de spotted Trunkfish. 

We hebben internet aan boord maar van slechte kwaliteit, geen skypen !!

 

Maandag 24 Juni gaan we naar Mayreau, een “one road, two cars island” zegt de gids. Jammer dat die 2 auto’s zo vreselijk hard over die ene weg scheuren. We schrikken ons dood wanneer we een wandelingetje maken.  Achter dit eiland beginnen de Tobago Cays, het snorkelgebied van de Grenadines met het beroemde `Horshoe Reef`,

 Ook nu weer een prachtig tochtje tussen de eilanden. We laten het anker vallen in Salt Whistle Bay , Mayreau . Weer  een mooi zandstrand met wat eet-drink tentjes, meestal bestaande uit  golfplaten op palen en wat plastic om de regen buiten te houden.  Het stelt allemaal niets voor maar ze proberen  er een paar centen aan de toeristen mee te verdienen. We kunnen net genoeg onder de kust kruipen om geen last van de deining te hebben. Toch maar de wal op om te benen te strekken.  We lopen over die enen weg naar een klein dorpje boven op de top. Mooi uitzicht rondom en een met de hand geschilderde kaart  op de kerkmuur vertelt ons wie, wat en waar.  Bij het schooltje hangt een Wi-Fi router en Har kan snel even mails checken en weerbericht ophalen.

De volgende morgen gaan we op de motor ‘half uurtje maar’ naar de Tobago Cays.  We kiezen een anker plek achter  twee eilandjes en kunnen dan met de dinghy naar het rif.  De meeste boten liggen  direct achter het rif maar het gaat weer hard waaien en wij kiezen voor iets meer beschutting.

 

We blijven hier een paar dagen, het anker ligt goed vast en trotseren zonder moeite de flinke windstoten en buien die over ons heen komen .  Tussendoor steeds snorkelen en een beetje rondlopen over de strandjes. Het is prachtig.  De naam Horshoe Reef is geheel terecht, de vorm is duidelijk te zien.  De vissen zijn veel groten en we zien van heel dichtbij grote schilpadden en roggen. Jammer dat het best veel regent. We kloppen nog even aan bij kennissen uit Boca Chica en praten gezellig bij. Linda is een supercook en heeft nog allerlei lekkers in de vriezer, dus de borrel is goed “aangekleed”. Dat presteer ik niet meer, onze voorraad lekkere dingen is behoorlijk uitgedund.

 

 

Vrijdag 28 juni

We vertrekken naar Union Island, hier moeten we uitklaren, bye bye Cariben.  We lezen dat de ankergrond slecht is en nemen een mooring (van de jongen met het bootje !!) De regenbuien blijven komen. tussen de buien door  varen we naar de kant, zoeken immigratie en douane. Doen wat boodschapjes en Wi-Fi  is goed bij de Yacht club.  We wandelen nog een eind maar alles via de weg, niet zo aantrekkelijk. De volgende middag gaan we weer verder, bestemming Grenada.  5 Minuten na vertrek krijgen we een enorme squall over ons heen, zonder wind maar slecht zicht. Het gaat niet snel want we hebben alleen de stagfok (35m2) op staan.  Carriacou is het eiland net voor Grenada, hier willen we stoppen en inklaren. We ankeren in Tyrell Bay tussen zo’n 75 andere boten.  Opvallend om opeens weer veel zwerf-boten te zien. Soms bewoond soms verlaten, die hebben hun boot net buiten het hurricane gebied kunnen halen en daarna is het nooit meer iets geworden.   Langzaam wordt het beter weer en we kijken wat rond op de kant.

Maandag pakken we het busje naar Hillsborough (de hoofdstad van Carriacou!!) en …………. Inklaren!!

Busritjes vinden wij altijd een goede manier om mensen te bekijken en een stukje van het land te zien. Het is snel en handig, ze stoppen overal en het kost bijna niets.

Hillsborough is levendig , er zijn meer winkeltjes met allemaal spullen die je niet wilt kopen . Kleding is werkelijk van een hopeloze kwaliteit en eigenlijk ook niet eens goedkoop. We vinden een restaurantje met terras aan het water, allemaal mooi geverfde tafels en stoelen, blauw , roze en geel.  Gezellig,  zeggen wij dan en ja hoor er zitten alleen maar witneuzen.  Ik eet voor het eerst Calaloo soup, best lekker.

Na de gebruikelijke boot en huishoud werkzaamheden gaan we dinsdag  2 Juli naar Grenada.

We kiezen voor St.George en besluiten om bij de Grenada Yacht Club  langszij te gaan. Dat is lang geleden en daarom heerlijk. Zomaar van boord stappen, direct in de stad , op walstroom  dus onbeperkt laden van computers etc. en gewoon uitgebreid douchen aan boord .  Het zijn zo van die gewone dingen waar je opeens van kunt genieten, ha ha.

In de Marina tegenover ons (2x zo duur)  ligt de Island Girl, heel gezellig.  We kletsen weer wat af, eten in het uitstekende restaurant.  Har en ik  maken een pittige  wandeling  van 5 uur in het Grand Etang National Park naar de Qua Qua Mountain en de Concord Falls. Vooral het laatste stuk was slecht begaanbaar. De regen maakt het allemaal extra glibberig , halverwege was een enorme bamboe partij omgevallen en moesten we ons er een weg omheen banen.  Lekker om weer eens flink te wandelen.

Grenada is leuk we zouden hier langer kunnen blijven maar hebben een stukje planning voor de komende maanden gedaan.  Vanavond varen we naar Trinidad, (80 mijl)  daar gaat de boot op de kant, er is een nieuwe voorstag  besteld en alle andere kleine klussen kunnen daar gedaan worden.

Van 3 tot 23 september gaan we met  de Nereid’s Rally  naar Guyana en Frans Guyana   (marinaslm.com/rally/) en daarna op onszelf naar Suriname.  Zodra de boot in Trinidad op de kant ligt (bij Peake)  gaan we naar Nederland. De zuidkust van Grenada slaan we nu dus over, misschien komt dat later.

Voorlopig zal dit even ons laatste blogverhaal zijn, veel groeten en tot september.