Aruba, het roer


Donderdag 27 september

Na een onzekere week begint onze situatie duidelijk te worden. We hebben de schade goed in kaart gebracht waarna de zoektocht naar de juiste persoon en locatie om een nieuw roer te maken kon beginnen. We vermoeden dat er wat speling tussen het schuim en frame respectievelijk de epoxy fiber schaaldelen gekomen is, en het geheel is gaan ‘delamineren’.  Waarschijnlijk was dat al een hele tijd bezig. Het kleine scheurtje wat Harry in Curaçao repareerde was misschien het eerste alarm teken. Maar wie denkt nu aan zoiets ???            

Hoe nu verder ? Vele opties, Hanse in Duitsland, Jacco in Lelystad, Pierre in Curaçao maar de voorkeur is hier in Aruba repareren.

De eerste lokale 'fiberglas' man zagen we pas donderdag, maar die vond de klus wel wat ingewikkeld. 
Vrijdag op zoek naar de volgende, die we pas op zaterdag spraken, maar wel leek te weten waar hij het over had. Helaas had hij geen enkele interesse meer om deze “ínteressante” klus te doen. Hij kende wel iemand die het wel kon doen.

Intussen besluiten we om de kern van het roer uit hechthout op te bouwen (wat zwaarder, maar veel sterker dan foam en de epoxy fiber laag erover heen maakt het sterker en waterdicht).

Zondag kwam Victor kijken, maandag offerte binnen. Victor blijkt ook duiker te zijn dus dinsdag morgen de roerkoning  met frame eruit gehaald .  Hij onder het schip met duikfles, wij boven timmeren met hout en hamer om het uit de lagers te laten zakken.

hier laten we de roerkoning langzaam zakken


Daarna het roer naar de kant gesleep achter onze super dinghy!!  Het roer hing aan 4 stootwillen achter het bootje, Harry ,Victor plus duikuitrusting en gereedschap in het bootje . Zo heel voorzichtig naar de kant.
Hij denkt er 1,5 wk over te doen (dus eind volgende week)
Harry zit nog wel en beetje met het feit dat de enige tekening die we hebben van het roer,  een pdf-file afgedrukt op A4 formaat is.

In die tekening is wel met lijnen aangegeven waar het profiel 10-20-30-40-50-60 mm dik is, maar verder alleen de roer diepte is aangegeven in mm (voor de standaard en de ondiepe uitvoering).

Daarnaast is aangegeven dat de roeras loodrecht uit het schip komt en een beetje scheef door het roer heen steekt.

Op basis van die ene afmeting en de afbeelding daarvan in de tekening moet de schaal van de tekening afgeleid worden, en daarna verder gaan meten in de tekening en proberen te bepalen hoe groot het roer op de verschillende plaatsen is.

Victor, een Venezolaan die de klus doet spreekt gebrekkig Engels, kan maken wat zijn ogen zien, maar de slag van tekening naar werkelijkheid zal toch wel wat begeleiding vergen. Dus dat wordt nog interessant :).

O ja, we hebben wel opdracht gegeven om het roer 140 mm in te korten t.o.v. de standaard versie, waarbij dan de roeras zo'n 6 mm naar voren moet schuiven ivm de balans. Dat uitleggen in het Engels was ook wel een hele klus, vandaar dat we gedurende de opbouw van het roer wel wat vaker zullen gaan kijken.

Na het transport had Victor overigens wel de tekeningen goed uitgewerkt en dat gaf weer wat vertrouwen.



onze super dinghy
roerkoning en frame




 

Intussen liggen we hier 12”27.7N en 070”0.2W  midden op een water, tussen de wal en een rif met mangrove. Op de wal 1 weg en een rij huizen en dan de landingsbaan van het vliegveld.    Niet helemaal open water dus maar wel een tochtgat. Er staat constant een behoorlijke wind en stroom. Naar de kant gaan (10 min met de dinghy) kan alleen in zwemgoed, want je bent altijd nat. Vorig weekend  gierden er windstoten over ons van 38 knopen  (wk 8) .  Wel houdt de kustwacht ons goed in de gaten , toen we vergaten ons ankerlicht aan te doen lagen ze al weer direct met de grote rib en schijnwerpers naast ons !!!   Maar helemaal veilig voelen we ons niet zonder roer. Als er iets gebeurt, kunnen we niets en drijven we in een mum van tijd de mangroves in. Voor alle zekerheid een 2e anker aan dek klaargelegd.
 

Nu we het roer kwijt zijn gaan we organiseren dat we wat dichter bij de wal komen. We liggen voor Marina Varadero, nog voor de aanloopgeul.
Hopelijk kan de havenmeester een krachtige motorboot regelen om ons eerst een tijdje in de Marina te leggen, en als dat niet meer kan ivm een vistoernooi ons op een ankerplek te leggen dicht onder de kust.



 

De varadero Marina had wel voorzieningen om ons uit het water te halen, maar uiteindelijk bleek dat niet nodig. Verder is er niets (wel een bar/restaurant), ook niets in de buurt, en de bus naar Oranjestad doet er 50 minuten over omdat hij eerst naar een dorpje in het het zuidoosten rijdt en dan pas om het vliegveld naar het noordwesten naar Oranjestad.

We worden van de nattedinghy-ritjes en het hele gedoe niet altijd even vrolijk. Hadden we net de autopilot gehad, liep de boot weer als een trein over de golven, krijg je een roer voor je kiezen. We doen maar weer allerlei klussen. Ik heb mooie windvangers gemaakt voor de luiken van de voorhut en voor de toegang naar hoofdkajuit (slaapt een stuk lekkerder, zelfs frisjes later in de nacht).

De NL gasflessen zijn hier gevuld (voor weinig geld zelfs).

De opbouw gaat nu ook in de was, en we zijn bezig om iemand te vinden die tralie-hekwerken kan maken voor het toegangsluik en de 2 grote luiken in de voorhut (kunnen de luiken open blijven en toch niemand binnen komen) De volgende bestemmingen zijn misschien iets minder veilig.

Ook bijspijkeren Spaans staat op de to-do lijst, Har is vandaag begonnen :((.
bushalte onder de boom
einde weg =begin startbaan vliegveld

 

Curacao deel 2



4 september 2012

We landen  weer op Curaçao, met  maximaal gewicht aan bagage en als  special Luggage  de nieuwe zeillatten voor de fok.  Niets voor ons om zo zwaar bepakt te reizen.  De dame met het autootje staat weer op de airport. Deze keer een Hyundai maar wel met airco.  Het is al vrij laat wanneer we bij de boot aankomen. Maar zomaar opstappen, luikjes open en een drankje is er deze keer niet bij.  Nee de Lion King staat hoog op pootjes (stutten) .  
Eerst klimt Har 4 meter omhoog met de ladder en opent de achterklep zodat de klimhoogte nu slechts 3 meter is en een fatsoenlijk plateau om op te stappen . Daarna  de spullen aan boord sjouwen.  De eerste dag is het altijd griezelig op zo’n wiebelende ladder, maar  daarna loop je net zo makkelijk naar boven als op een gewone trap.
Wat was de boot vies, een dikke lag zand/stof op en in de boot. Eerst maar schoon beddengoed voordat we gaan slapen. De volgende dag in ieder geval de slaaphut schoongemaakt. De rest had weinig zin. Iedereen schuurt hier boten, buiten wordt een berg afgegraven . Het is hier gewoon vies  en vreselijk warm.


De anti fouling zat er nog niet op !!!  miscommunicatie, zei de Marina  maar het zou snel in orde gebracht worden.  Dat gebeurde ook maar tegelijkertijd hadden we zelf ook nog genoeg te doen.
Har doet de klussen onder de waterlijn ; Een  roterend mes voor de schroef monteren  ,tegen de visnetten en drijvende wiervelden op zee; hij repareert het roer waar een scheurtje in zat.
Ik zet de boot in de was, unieke kans nu hij op het droge staat !! Maar ja je hebt toch wel een (gammele) werkplateau om erbij te kunnen.   
De nieuwe huik werd gebracht , maar we moesten hem er zelf opzetten, weer een dagtaak. Gelukkig paste alles goed en ziet het er mooi uit.
Al met al heel hard werken in hitte en stoffige omgeving.  Ik had me niet goed voorbereid, ging uit van een paar dagen klussen en dan vertrekken en was zo nu en dan behoorlijk aan het mopperen.


Toch was het wel gezellig in de Marina. Wim en Mathilde van de “Lonely Planet” waren een paar dagen voor ons terug gekomen. Iedereen om je heen, van alle nationaliteiten met allemaal verschillende boten,  is aan het werk en dat schept de gebruikelijke band.

Maandag nemen we een dag vrij en gaan we  met de auto op stap, naar  Christoffel Park, een mooi natuurpark met de Cristoffelberg die we natuurlijk  beklimmen.  Nog steeds warm warm warm, dus op de terugweg even lekker naar de Beach club.  Het mooie blauwe water voelt als een heerlijk bad.  Dinsdag leveren  we de auto in omdat we hem haast niet gebruikte. Nog wel even bevoorraden met de zware dingen.









Woensdag 12 september gaan we in het water, met een trailer/wagen duurt dat echt uren, het is wel een spectaculair gebeuren. 
 Dan moet de verse spullen aan boord, groente fruit en joghurt.  Ook van hieruit een busje naar de supermarkt. Zaterdagavond gaan we gezellig uit eten met z’n 4en, voor mij de eerste keer om Willemstad bij night te zien.


Maar eindelijk komt de dag dat de plannen gemaakt zijn  om verder te trekken. Samen met de Lonely Planet gaan we richting Colombia. Het is maandag 24 september. De LP vaart rond 2 uur weg, wij moeten nog naar Douane en immigratie om uit te klaren en varen om 1700 weg. 

We roepen Fort Nassau op en als we bij het pondjesbruggetje komen kunnen we zo naar buiten varen.  Willemstad uitvaren is leuk, even ben je het vermaak van de mensen op de terrasjes en sta je op foto’s bij wildvreemde mensen.

 Het is mooi weer,  we kunnen een koers van  285”  varen en met een wind van 20/25 kn, zetten 1 rif in het grootzeil en rollen de fok iets in. Zo maken we toch nog 8 tot 10 kn door het water (9-11 over de grond dankzij de stroom mee) en dat is meer dan genoeg.  De zeegang is behoorlijk.  Het  voelt heerlijk weer op het water te zijn, eindelijk ruimte om je heen en geen stof meer. De zon zakt snel en het wordt heerlijk koel,  jammer genoeg geen maan vannacht.

 De LP bericht dat ze zo’n 30 mijl voor ons liggen. We houden contact met sms via de satelliet telefoon. Harry gaat vroeg slapen en ik geniet van de verfrissende avond.  In het begin nog wat schepen om ons heen , allemaal keurig te peilen op de AIS, maar opeens wijkt een behoorlijk vrachtschip niet meer voor ons uit en vaart recht op ons af.  Ik maak Har snel wakker, we gaan over stag (geen gijp met zulke golven) en draaien een rondje.  Was daar niemand op de uitkijk ???? .  Har gaat snel weer verder slapen.
Helaas niet voor lang, rond 2300 hoor ik iets …. een klap, bonk, gekraak ….. het is onduidelijk.  Merk direct daarna dat ik geen controle meer over het roer heb.  Har had het ook gehoord en komt al naar buiten. We checken van alles en komen tot de conclusie dat het roer wel gebroken moet zijn.   De boot is onbestuurbaar !!!

 Het is donker en er staat een behoorlijke zeegang. Even onder de boot kijken lijkt ons niet veilig !!
Nog maar een 2e rif bijzetten  en de fok weghalen . We liggen praktisch stil. Er zijn geen schepen meer in de buurt dat geeft een veilig gevoel. De Lion King (zonder roer) gaat  mooi rustig bijliggen.  Maar wat nu ….  We roepen de Coastguard op via de marifoon via normale procedure.  Ze reageren direct maar moesten wel even uitzoeken wie ons nu moest ‘redden’ want we zitten dichterbij Aruba dan bij Curaçao. Wij willen natuurlijk terug naar de werf in Curaçao.   Helaas dat lukte niet het wordt  SAR Aruba, (search and rescue)  het  bootje heet Siegfried.  Het duurt een paar uur voordat ze ons bereiken. We gaan met de stroom richting Aruba. 

Om je dat te visualiseren (alleen vrouw hebben daar moeite mee zegt Har) heb je enige tijd nodig.  De heading (kompaskoers) is 70-90’, met de neus dus naar Curaçao maar de Course-Over-Ground (waar we echt heen gaan) was 285, met de kont naar Aruba. Als ik het opschrijf is het heel logisch maar daar in het donker duurde het even !!!

Na enige uren heeft de Siegfried  ons bereikt en nemen  ons op sleeptouw.  Wij zijn ongeveer 3x zo groot als het sleepbootje  dus dat is niet zo simpel.  We zwaaien  nogal  breed achter hun uit en de tros breekt 3x . Harder dan 4 knopen moeten we niet varen.   Net als het licht wordt  begeeft de motor van  Siegfried het …….  Nu zijn we  allebei  stuurloos !!! Dat was eigenlijk wel lachen.


We zien  Aruba al goed liggen.  Een loodsbootje komt de Siegfried ophalen en voor ons nadert met grote snelheid een enorme rib van de kustwacht met 6 man aan boord.   2 Stevige mannen stapten aan boord en nadat ze eerst al onze documenten bekeken hebben nemen ze ons op sleeptouw.  Je weet tenslotte maar nooit wat je naar binnen sleept !!
Zo gaan we nog enkele uren verder , er blijkt een Marina te zijn die de capaciteit heeft ons uit het water te halen.  De kustwacht wil ons niet in de Marina brengen, te veel risico zeggen ze en dat is begrijpen we wel.
We gooien het anker uit op en gaan direct het water in. De roerkoning (met het hele geraamte van het roer) hangt er nog maar het laminaat, schuim en alles waar je een roer van maakt is verdwenen !!!   Naar een oorzaak kunnen we alleen maar gissen, maar waarschijnlijk is het iets wat langzaam vergaan is om wat voor reden dan ook.

Dan komt het grote probleem, hoe gaan we dit oplossen. 

Als het goed is zijn Wim en Mathilde intussen in Santa Marta, maar of we nog samen Colombia zullen doen is zeer de vraag.
Het is nu vrijdag, we liggen nog steeds op dezelfde ankerplek.  De mensen in de Marina zijn zeer behulpzaam.  De eerst ‘polyesterman’  gaat de klus niet doen. Hij weet veel van polyester reparaties, maar alleen van alles boven de waterlijn .
We nemen contact op met Hanse in Duitsland, per omgaande sturen ze de tekeningen met specificaties.
We nemen contact op met Pierre van Curaçao Marine, hij zegt een roer te kunnen maken.  Dan moet het transport bekeken worden.
Zo dadelijk gaan we praten met een volgende man op Aruba, maar de kansen hier lijken ons gering.  
Maandag gaan we even uit het water om de roerkoning eraf te halen. 
Al met al zijn we nog wel even bezig om het te organiseren.  De komende maand zijn we hier waarschijnlijk wel. 
Ans


Curacao van 28 Juni tot 16 September 2012


Geen verhaal over mooie zeiltochten, fraaie baaien en adembenemende vissen.  De enige zeil manoeuvre in die tijd is het verhalen van de boot van het Spaanse water naar Curaçao Marine.

Verder 'verlof ' in Nederland en veel werken.
 
Tot 3 Juli hebben we  samen  met de auto Curacao een beetje verkend.  We hadden een heel oude Mitsubishi  4WD zonder airco maar wel geschikt om overal te rijden.  We bezochten Willemstad met zijn  prachtig Waterfront  en de wijken Punda en Otrabanda.  Punda voor de winkels en de terrasjes en Otrbanda met de fraai gerestaureerde huisjes.  Doet een beetje aan de Jordaan in Amsterdam denken .

Verder maken we een leuke tocht helemaal naar Westpoint,  slechts 45 km,  maar onderweg mooie baaien  met beachclubs of soms een ‘vrij’ strandje . Een stoer tochtje over de ‘dirt road’ met steile hellingen en diepe kuilen langs de olie opslagtanks.  Het N-W van Curaçao is weinig bewoond, erg heuvelachtig en een fraaie rotskust aan de Noordoost zijde van het eiland.

2x Per week organiseert een open bar/restaurantje  aan het eind van het Spaanse water ‘happy hour’ waar niet alleen zeilers komen maar ook Curaçaoërs.   Op dezelfde plek  komt iedere dag een busje van de supermarkt (Vreugdenhil alias Spar) om zeilklantjes op te halen, uurtje boodschappen doen en dan weer netjes terug.  Heel handig,  maar wij hadden deze keer onze eigen auto (nog handiger !)


Zo was het al snel 3 Juli en vloog ik ’s avonds met Air Berlin naar Düsseldorf.  Ruim op tijd om bij de geboorte van mijn liefste kleindochter Aline te zijn op 13 Juli.  De rest van de maand vooral heerlijk Oma geweest, flesjes en luiers maar vooral veel knuffelen met Aline, fietsen en spelen met  Sandertje , en op stap met  Myrthe en Bjorn, naar  Madurodam en  met z'n 3tjes een weekje kamperen op Texel.
Fijn om de kinderen weer te zien, mijn moeder en de vriendinnen.  Samen weer leuke dingen doen en vooral heel veel kletsen.

 
De Lion King lag nog steeds op het Spaanse water en Har heeft onder andere tijd besteed aan geplande maar vooral niet geplande klussen. Zo raakte het anker bv los van de ketting, er sprong al iemand aan boord voordat hij het zelf in de gaten had.  Met hulp snel een ander anker bevestigd en op een nieuw plekje laten vallen. Wel tegen een andere boot aangedreven, die verder geen schade had, terwijl bij ons de achter scepters toch behoorlijk verbogen zijn en tevens was de dinghy als een soort wig tussen de 2 boten gekomen en enigszins gekneusd.

Nu ons prachtige Rocna anker ???    Met hulp van onze vrienden van de sv Jakker, goede duikers . Hier is hun verhaal en nogmaals  veel dank Tony en Jaklien

Berging.
Als je op het Spaanse Water ligt, heb je erg veel buren. En die hebben wel eens hulp nodig. Tony gaf al raad bij het gebruik van winlink, bij het vervangen van een impeller en een riem. Nu staan we echter voor een grotere uitdaging.
Harry van Lion King (we ontmoetten hem voor het eerst in Cuba) vroeg ons te helpen bij het zoeken en bovenhalen van zijn anker. De bevestiging van ketting aan anker brak en met een rotvaart dreven ze richting achterliggend schip. Met wat hulp lukte het hen verderop opnieuw te ankeren. Maar hoe nu dat dure Rocna anker recupereren

Ok, we nemen de uitdaging aan. We gaan het proberen.
Langzaam zakken we naar de bodem...die we pas zien als we erop kunnen staan. Ongeveer 2 m zicht dus? Hand en hand zoeken we in stroken de bodem af. We vinden enkel ons eigen anker.
Na 40 minuten is onze lucht op.
Namiddag, tweede poging. Dit keer gaan we anders te werk. Harry heeft met gps de vorige ankerpositie van zijn boot opgezocht. Daar gaan we naar beneden. We zoeken nu gericht naar sporen van een ankerketting op de bodem (de ketting schraapt de bodem schoon in brede, zwaaiende bewegingen)...en vinden ze warempel. Het spoor wordt steeds smaller en daar ligt het anker, helemaal in het zand ingegraven. We bevestigen eerst een speciale markeringsboei die naar de oppervlakte stijgt, duiken dan nog eens om een zwaarder touw vast te maken.
Het 40 kg zware anker ophalen is nog een ander verhaal, maar uiteindelijk lukt het.
Harry blij en wij ook. Buddy team Tony - Jaklien : weer een ervaring rijker

Verder waren er natuurlijk ook de ‘normale’ onderhoudsklussen, zoals een verstopt toilet, een watermaker die weigert en weer gangbaar wordt gemaakt en geconserveerd voor de komende maanden, het pendulum roer van de windvaanstuurinrichting lamineren, sleepgenerator laten reviseren, nieuwe grootzeilhuik laten inmeten, buiskap laten modificeren (eindelijk het raampje met ritssluiting), en met UV bestendig draad laten verstevigen, etc. etc.


Eind Juli verhaalt Harry de boot naar Curaçao Marine waar hij uit het water gaat en op de kant blijft tot we in september terug komen.  Op de kant schuurt hij dan nog ‘even’ de onderkant.

We doen niets unieks want het terrein en de haven ligt vol met jachten van mensen die ‘op verlof’ gaan

Op  1 augustus vliegt Harry ook naar Düsseldorf aan en gaan we samen naar Almere . De hele maand augustus bleef het prachtig weer in Nederland .  Geen regen gezien, overdag heerlijk warm maar ’s avonds lekker koel.  Dat slaapt toch beter en gezelliger. 
Hoewel ons uitzicht niet zo heel veel anders is , een Marina met bootjes is het wel weer leuk om in een huis te zijn.  Gewoon de kraan laten lopen, afwas en was in de machines, auto’s voor de deur en zomaar bellen met wie je wilt.

Nu samen naar vrienden , familie bezoeken, en leuke feestjes en etentjes totdat  de dag van vertrek weer aanbreekt.  Fijn om weer terug naar de boot te gaan maar moeilijk om iedereen weer achter te laten.