Zondag 4 september 2011
Het leven in Qaqortoq is apart en zeker niet bruisend. We hebben een veilig plaatsje aan de grote kade van een scheepvaart bedrijf. De Lion King ligt tegen de kant en de Trobriand tegen ons aan, inmiddels een vertrouwde opstelling. Door de ligging tussen bergen en omringd door andere eilanden merken we niets van de stormen die buiten waaien.
We krijgen stroom en water van de steamship company zodat we wat gemakkelijk leven . Helaas is Internetvrij hier slecht van kwaliteit en erg duur, even als bellen en sms-en. Heel soms vangen we een gratis wifi verbinding op en kunnen we vlug wat binnenhalen en versturen. Verder kopen we internet per minuten in. Natuurlijk hebben we nog onze SBB (radio) aan boord en gebruiken die om weersinfo binnen te halen en mails te versturen. Ook die ontvangst is vrij slecht en tot overmaat van ramp werkte de soft- en hardware niet naar behoren. Gelukkig heeft Robbert heel veel kennis op dit gebied en samen hebben ze alles weer aan de praat gekregen.
Met uitzondering van een super regenachtig en mistig weekend is het weer redelijk goed geweest. De temperatuur varieert overdag tussen 12 en 15 en ’s nachts komt het wel regelmatig onder de 10. Maar de laatste dagen kon je zelfs in de zon uit de wind heerlijk in de kuip zitten.

Het is een vreemde stad. Deels leuk om te zien met al die kleurige huizen, deels veel troep. Er is een beetje industrie en verder visserij maar heel kleinschalig. Een coaster (kustvaarder) komt om de dag opeens vlak achter ons liggen , de ene keer laden de volgende keer lading lossen. Soms midden in de nacht en vaak is hij na 2 uur weer weg. Hij vaart een beetje langs de Westkust op en neer. Ook Cruiseschepen doen de haven aan maar blijven op anker liggen en zijn meestal na een paar uur weer vertrokken. Verder varen er kleine ferry bootjes af en aan, en is er 3 tot 4 keer per dag een helikopter die hier landt.
Qaqortoq heeft veel scholen met beroeps opleidingen (handelsschool, agrarische opleidingen etc) en sinds maandag zijn er opeens vel studenten in het dorp. De mensen zijn heel vriendelijk maar contact krijg je niet. De ouderen spreken vaak geen Engels en men is gewoon niet zo nieuwsgierig. Heel anders dan de IJslanders. Net als in Nanortalik kun je ook van hier uit nergens met de auto naar toe, het is wel een schiereiland maar uiteindelijk loop je dood op de ijskap. Wegen gaan tot net buiten het dorp, maar er rijden veel grote , dure auto’s , een stadsbusje en veel taxi’s. Er zijn weinig winkels van dezelfde soort, maar alles is te koop. Supermarkten zijn van een AH kwaliteit maar verse spullen zijn heel beperkt en erg duur. Verse melk bv. is er niet. Vis kopen we op een klein marktje en het aanbod hangt van de dagvangst af. Wel echt vers dus.
Tot zover een indruk uit Qaqortoq en nu wachten op het weather window.
Veel groeten Ans en Harry.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten