Trinidad 2
Op 30 oktober varen we Tobago naar Trinidad, we halen het
anker om 20.00uur op en komen met
daglicht bij de Boca de Monos de baai van Chaguaramas binnenvaren.
Van 31 oktober tot 29 november zijn we in Trinidad. Niet
echt gepland maar het beviel ons goed en dan gaat de tijd snel. Nu de kinderen
met Kerst helaas niet kunnen komen hebben we ook geen tijdschema. Het was
lekker om even niet te zeilen, geen toerist te zijn maar gewoon bootje, fietsje
en helaas geen beestje.
Chaguaramas Bay is druk, zowel jachten als beroeps
schepen. De ankergrond is slecht en het kan er aardig waaien of veel
deining. We begonnen met een mooring op
te pakken. Al de eerste avond moesten we daar vanaf omdat we veel te dicht bij
andere boten kwamen. Het is in de baai
nooit echt donker met al die schijnwerpers op werkschepen of scheepswerven. Dus
een ankerplek gezocht. Ook dat bleek de
volgende morgen niet goed, weer vlak bij een andere boot. Nu naar de onbewoonde kant van de baai gegaan
en naast een wrakkige vissersboot anker uitgegooid en 2 lijnen vanaf de spiegel
(achterkant) naar de kant (medmooring zoals dat hier heet). Prachtig plekje met voor uitzicht op de baai
en achter een oerwoud(je). We hebben
daar een tijdje heerlijk gelegen maar wanneer
het anker voor de 3e maal
losschiet gaan we terug naar de ankerplek. Het is zaterdag, rustig weer en maandag moeten we naar een
Marina. Na 11 dagen worden eindelijk de spullen van de rigger door de douane vrijgegeven.
Jonas kan aan de slag. Nieuwe verstaging
was het doel van ons bezoek aan Trinidad.
Maandagmorgen 11 november fietsen we langs diverse
Marina’s om een plekje te krijgen. Crews Inn , de mooiste Marina van Chaguaramas
heeft plek. Het bevalt zo goed dat we
hier tot 29 november blijven liggen. Heerlijk weer eens langszij, geen dinghy
nodig om aan wal te komen. Zwembad bijna naast de boot, fitnessruimte, winkels
en restaurant , alles naast de deur/boot.
De Marina kat fungeert als ‘beestje”.
We kennen inmiddels veel mensen en hebben een leuke tijd.
Happy hour, BBQ, boodschap-tripjes potluck,
verjaardagen etc etc. We huren een auto
samen met Mar en Niels, 1 dag voor werkzaamheden (diesel halen voor 0,17 € per liter, en boodschappen ) en 1 dag om wat
van Trinidad te zien.
We maken wat leuke fietstochtjes en ontdekken een
golfbaan (9 holes) die redelijk dichtbij ligt. 2x Stappen we op de fiets, lopen
een rondje en fietsen terug. Pff pff best pittig, De 3e keer gaan we
met de auto.
In de Marina ligt de Van Straelen, een nederlandse
mijnenveger. De Van Straelenklasse was een serie van 16 ondiepwatermijnenvegers van de Koninklijke Marine. De vaartuigen werden tussen
1960 en 1962 in gebruik genomen en bleven in dienst tot 1984.
Ron en Ben , broers, hebben de Van Straelen recent
gekocht van een Nederlands echtpaar die er mee naar Suriname zijn gevaren. Harry heeft met een aantal andere
Nederlanders een tochtje meegemaakt. Er
was natuurlijk veel belangstelling voor zo’n schip in de haven. We ontmoetten
meerdere Nederlanders en organiseren een BBQ op het achterdek. Reuze gezellig.
Maar natuurlijk wordt er ook gewerkt. In Chaguaramas moet je wel werken, dat is het
gesprek van de zeilers “wanneer ga jij eruit “
, “er wordt een nieuwe bimini gemaakt “ , “sta je op de kant of lig je
in het water” . De eerste kennismaking
is altijd, “wat heb je gedaan en waar ga je naar toe en waar ben je mee bezig“.
Alle dames zitten achter de naaimachines om nieuwe
kussens, luikhoezen, bimini’s , zeilen of weet ik wat te maken. De heren liggen watermakers te installeren,
winches schoon maken, heel moeilijke bedradingen te trekken of er wordt
gezamenlijk onder de boot geschuurd en een nieuwe anti fauling op gezet. Niets doen is hier dus geen optie.
Goed, ook ik achter de naaimachine en Har installeert een
nieuwe watermaker. Daarna poets ik de
boot en repareert Har de windgenerator. Ja het rollenspel blijft traditioneel op de
meeste boten.
Dan komt er weer een tijd van gaan. We vertrekken vrijdag
29 November met bestemming Jamaica, maar stoppen 1 dag in Grenada om Margret te
feliciteren met haar 50e verjaardag.
Morgen gaan verder naar Jamaica, daarna Cuba en
vervolgens Bahama’s.
Eindelijk hebben we ons ei gelegd en besloten om in het voorjaar
langs de Amerikaanse Oostkust terug te gaan via onze beginroute. Canada,
Groenland, IJsland en voorlopige eindbestemming Noord Europa.
Tobago
Donderdag 17 oktober zijn we vertrokken uit Domburg,
Suriname
Een wisselende trip ……………… veel wind, weinig wind,
geen wind en veel zware regenbuien. Niet altijd regenen ze uit op ons, regelmatig zie je ze naast,
voor of achter de boot hangen. Een indrukwekkend gezicht en je weet nooit precies
hoe het uitpakt.
Dat betekent voor het zeilen veel werk, riffen in en
uit het zeil, fok of Code0 bij en dan weer op de motor. Gelukkig is het volle
maan, dat vaart heel prettig 's nachts.
We zijn nu weer op onszelf, alle boten van de
Rally zijn verschillende kanten op gegaan. We missen de gezelligheid best een
beetje.
Zondag 20 oktober valt het anker in Store Bay helemaal
in het Zuid Westen van Tobago. Er liggen veel boten en we vinden een plekje
achter de Unwind die we uit Suriname
kennen. Ze komen later wat drinken omdat ze de volgende dag al weer verder
gaan.
Tobago ligt een beetje buiten de populaire cruisers
route waardoor het wat minder toeristisch is dan de andere eilanden. Lang was het een vakantie eiland voor de
mensen van Trinidad, maar inmiddels staat het op de agenda van veel touroperators
Het biedt simpele strandhutjes tot luxe hotel complexen.
Tobago is meer van hand tot hand gegaan dan elk ander
Caribisch eiland, tussen de Nederlanders, Engelsen, Fransen en de Courlanders
(Wikipedia !!) sommige zeggen wel 31 keer. Uiteindelijk kwamen ze in 1793 onder
Brits gezag.
In 1899 stortte de economie van Tobago volledig in en
werd het samengevoegd met Trinidad en uiteindelijk werden ze in 1962 een
zelfstandige natie.
Maandagmorgen moeten we naar Scarborough om in te klaren.
Een klein uurtje met de bus. Inklaren gaat vrij snel en in de regen lopen we
nog even door het plaatsje. De terugreis gaat wat minder vlot omdat onze
chauffeuse vindt dat 1 band van de bus te zacht is en ze wil niet
vertrekken. Pfff dat kost ons 40 minuten
totdat een andere bus arriveert …. Volgens ons waren die banden net zo zacht,
maar goed ze gaat in ieder geval vertrekken.
We besluiten in Store Bay te blijven liggen en het
lekker rustig aan te doen. Achteraf een beetje jammer want alle andere baaien
blijken veel mooier te zijn, horen we later. We fietsen veel en ontdekken leuke
weggetjes. We bezoeken een klein vissersplaatsje Bucco. Zo nu en dan krijgen we
plensbuien over ons heen, we fietsen maar gewoon door, het droogt vanzelf weer.
Ook met de dinghy varen we wat rond maar
het snorkelen in Bucco reef valt wat tegen.
David met Eileen of Avoca komt een paar dagen later
aan en hij neemt ons natuurlijk mee naar de Italiaan, lang geleden dat ik zulke
heerlijke pizza gegeten heb.
Op woensdag 30 oktober om 20.00 uur vertrekken we naar
Trinidad.
Suriname
Op dinsdag 1 oktober
vertrekken we samen met Spirited Lady van St Laurent de Maroni (Frans Guyana)
naar Suriname.
Om 6 uur keert het tij in St
Laurent, we halen het anker op en gaan met de stroom mee richting zee. We halen
het niet in 1 getij. Rond 8 uur laten we het anker vallen op dezelfde plek als
op de heenreis en genieten van een rustig dagje. 4 uur is het goede moment om weer
verder te varen zodat we met hoog water over de drempel bij de monding van de
rivier kunnen. BYE BYE Frans Guyana en Maroni River.
Het wordt een donkere
nacht met veel vissers boten en weinig wind. Volgens plan zien we de zon opkomen
bij de monding van de Suriname rivier. Ook het tij klopt en we varen de rivier
op. Ze is breed, goed betond en overal diep. In alle opzichten is dit een ander
rivier. Geen mangrove, oerwoud of kleine dorpjes. Gewoon keurige oevers met Hollandse
bedijking en veel industrie langs de rivier.
Officieel mag je niet voor
anker bij Paramaribo. De ankerplek ligt namelijk voor het huis van Bouterse. Toch
zien we er de 2 Franse boten liggen die we kennen uit St Laurent. Misschien
heeft hij geen problemen met Franse boten voor zijn villa ??
 |
| paleis, niet de villa van Bouterse |
In ieder geval varen wij
door naar Domburg. Huub is een Nederlander die een kleine Marina wil
ontwikkelen in Domburg. Hij is begonnen met
nieuwe moorings te plaatsen en
een klein Marina complex op de kant te
bouwen. (wasmachines, toiletten etc. zijn nog niet klaar). We zijn er blij mee
want de stroom op de rivier is hier heel sterk. Een goede mooring is beter en
rustiger dan een anker. Woensdag middag rond 2 uur liggen we vast.
Om ons heen nog 8 andere
boten, onder andere de Passat, die we uit Guyana kennen.
We hebben zin in een paar
rustige dagen.
 |
| mooi gerestaureerde huizen in Paramaribo |
 |
| Cathedraal, geheel van hout |
We gaan 2 keer naar
Paramaribo. Vrijdag 4 oktober om in te klaren en Jo (crew van Spirited
Lady) af te zetten bij een leuk B&B (Zus&Zo).
Hij vliegt de volgende ochtend vanaf Zanderije.
Het vervoer tussen Domburg
en Paramaribo is niet geweldig. We wachten bijna een uur op het busje. Inklaren
doe je bij de Vreemdelingen. Suriname is nog niet zo op zeiljachten ingesteld
…….. de vreemdelingen politie zit ver
buiten Paramaribo, je Toerist Card (een soort visum) moet je in de stad halen
en de verbindingen zijn bar slecht.
De komende dagen blijven
we veel op de boot, even genoeg van uitstapjes, busjes etc. We maken kennis met
de andere cruisers en met de Nederlanders die hier wonen. Dat zijn er nog al
wat, de wat jongeren werken een beetje, de wat ouderen rommelen wat. We hebben
niet de indruk dat het leven hier gejaagd is. Lekker gezellig op z’n Surinaams.
“kom even zitten dan kunnen we gezellig kletsen”
zegt zomaar iemand tegen je die op een bankje aan de waterkant zit, of in zijn
tuintje wanneer je langs de straat loopt.
Iedere week-avond wordt er
geborreld op de kant, voorheen bij de friettent/snackbar (bitterballen,
kibbeling, bamihap etc.) maar nu vaak bij de Marina in aanbouw van Huub. (achter
de friettent !) Wij zeilers zijn van
harte welkom. De Engelstaligen voelen zich een beetje buitengesloten ……………. Ja,
ja weten ze ook eens wat het is om niet je eigen taal te kunnen spreken.
Aan boord houdt Harry zich
bezig met de winches, haalt ze helemaal uit elkaar, schoonmaken en opnieuw in
het vet. Ik schrijf de Blog verhalen, zoek de foto’s uit, werk mails bij en
Skype.
Eileen of Avoca en Kaisosi
zijn ook aangekomen. Gezellig om elkaar weer te zien.
 |
| taxi naar Laarwijk |
Woensdag 9 oktober
’s Avonds eten we bij
Garden of Eden, een exclusief Thai’s restaurant in Paramaribo. De afstand
Domburg Paramaribo is misschien 25 km maar je doet er lang over want de weg is
verschrikkelijk slecht.
Oei, vergeten te
reserveren …………. We moeten een uurtje wachten op een tafel . Het restaurant ziet
er prachtig uit , geen probleem om rustig van een aperitief te genieten. Het
eten is voortreffelijk en de bediening meer dan aangenaam. Onze taxi’s staan geduldig
voor het restaurant te wachten …….. hoezo extra ritjes maken ?? Rond 0100 uur zijn we weer aan boord.
Domburg stelt als plaats
niets voor. Best uitgestrekt , soms aardige huizen en langs de rivier een paar
kapitale villa’s (drugshandelaren zegt men). Het centrale pleintje waar wij
onze dinghy’s aanleggen is de ontmoetings plek, maar de naam dorpsplein is wat
veel gezegd. Overdag zijn er
groente/fruit stalletjes en tijdens het weekend nog 2 eettentjes. Een van de
dames wil voor ons de was doen en die komt warempel gestreken terug ………. gestreken lakens is me in geen jaren meer
overkomen !
Er is een internet kantoortje, 2 Chinese
supermarkten, kapper, benzinestation en een soort polikliniek waar iedere
morgen een arts aanwezig is.
In het weekend is er wat meer leven in de
brouwerij, mensen uit Paramaribo komen wat aan de waterkant zitten en de
restaurantjes doen goede zaken. Vanuit de luxe villa’s komen waterscooters,
kano’s en een zeilbootje.
En zo integreren wij in het
Domburgse leven. We gaan ook een biertje op de kant drinken om 5 uur, kletsen
met de Nederlanders , organiseren zondagavond Pot Luck en later nog een BBQ. We halen de fietsen tevoorschijn en de laatste
dagen huren we een auto om flink inkopen te doen want de boot voorraden raken
op. We beginnen bij een luxe supermarkt, een soort Spar/ Vomar. Allemaal
Nederlandse producten, ingevlogen dus veel te duur. We kopen toch maar een
pakje stroopwafels , dropjes en kaas , de rest liever bij de Chinese winkel
…….. veeeel goedkoper.
Slager Rossignol ,ook
Nederlanders, Zij bezitten oude plantages waar ze nu koeien weiden. Mooi vlees
en heel goedkoop. Dat gaat in de diepvries.
Dinsdag 1 oktober, is een vrije dag. We gaan met Bas, Stella en
Mosi (2,5 jaar)een dagje op stap. Bas kennen we uit Nederland. Hij is leraar op
een Middelbare school in Paramaribo . Stella is Saramakese (Maroon) en we gaan op bezoek in het dorp waar
ze vandaan komt. 90 km naar het zuiden
over een prima weg, aangelegd door de Chinezen, in ruil krijgen ze concessies
om hout te kappen. We passeren Suralco, eens een grootse aluminium maatschappij. Na 90 km slaan we af en komen bij de rivier.
Stella’s vader wacht ons op met een bootje en we varen een stuk op de rivier.
Hier is het wel mooi met oerwoud en mangrove. Er ligt een resort Berg en Dal. Het
dorp ligt aan de overkant. Er wonen 1000
mensen, de jongeren werken veelal in de goudmijnen of vertrekken naar
Paramaribo. Er is een school, onderwijs is in het Nederlands, hoewel de mensen
hun eigen dialect spreken. Er zijn medische voorzieningen etc. Hoewel er geen
verharde straten zijn is er wel echt structuur in het dorp , de houten huizen
staan in een rij en vormen een hoofdstraat. Families wonen dicht bij elkaar. Heel anders dan bij de Amerindians , die veel
individualistischer zijn en ruimte om zich heen willen.
Onderweg hebben we eten
voor de lunch gekocht. We maken kennis met Stella’s moeder, broer en nog wat
ander mensen. De kinderen uit het dorp
komen nieuwsgierig naar de witneuzen kijken. Helaas is er niet genoeg tijd om
het Brocopondo meer te bezoeken. We rijden terug naar Paramaribo, nemen afscheid
van Bas en Stella en zijn voor donker weer in Domburg. Een leuke interessante dag .
Woensdag hebben we nodig
om de boot zeilklaar te maken. Ook de Passat vertrekt morgen. Suzi kookt ons
afscheidsmaal. Zij blijft als enig Rally lid achter, wachtend op nieuwe crew om
weer verder te varen.
Donderdag vroeg vertrek
, genoeg stroom mee om in 1 keer de
rivier af te varen. Onze volgende
bestemming : Tobago
Frans Guyana
Frans Guyana , 2e bestemming van Nereid’s Rally
Woensdag 18 sep.
We vertrekken vroeg vanaf Parika. Eenmaal buiten de rivier kan de motor uit en
voorlopig hoeft hij niet meer aan. Het
waait stevig en in de ochtend blijft de bimini opgevouwen.
Via de radio horen we dat de andere boten een slechte
nacht gehad hebben, veel te veel wind en ruige zee. Spirited Lady is voor anker
gegaan voor de drempel en gaat nu net
voor ons naar buiten. We varen lekker,
er moet flink gekruist worden en de golven zijn hoog. Altijd weer vermoeiend met koken en
slapen. De tegenstroom valt deze keer
mee, we merken het alleen wanneer we
verder naar buiten gaan. 2x per dag
hebben we radiocontact met elkaar, voor zover de anderen binnen bereik zijn. We varen Suriname voorbij en dreigen weer ’s
nachts bij de riviermonding aan te komen.
Har besluit de laatste wacht gewoon een beetje rond te dobberen tot het
licht wordt, er is geen wind meer. Alle
boten komen in de riviermonding langzaam
bij elkaar.
Intussen is het zaterdag 21 sept. Keurig met hoog
water de rivier drempel over en we varen
door tot een mooie ankerplek. Tegen e
tijd dat we weer verder kunnen zijn ook
de andere boten er. In colonne varen we naar St Laurent de Maroni met de Eileen
of Avoca van David voorop. In de verte
zien we een enorme plensbui hangen ………..
heerlijk, zo zijn de boten weer schoon
en wij ook.
De Maroni is een
rustige rivier in vergelijking met de Essequibo, we moeten vlak langs de (oost)kust
varen want daar is het diep. Het is erg
mooi.
St Laurent verwachtte ons vrijdag en had een ontvangst comité klaarstaan. Vanwege ons oponthoud met de visnetten zijn we
een dag later .Telefonisch konden we geen contact maken en helaas is de sms
nooit aangekomen. Sneu voor de organisatie.
Om 6 uur begint het officiële gedeelte met een warm welkom van de loco burgemeester. Opgeluisterd met folkloristische dansen van Amerindian meisjes in klederdracht en een stoere dans van de Maroons. Voor het oog van de TV camera’s
moeten we ons persoonlijk voorstellen. Ik trek de stoute schoenen aan en doe het als
enige in het Frans, wordt zeer gewaardeerd. Daarna is er een buffet met lokale gerechten,
werkelijk een mengeling van keukens, echts heel lekker. We kletsen gezellig met
de mensen uit het dorp en drinken na
afloop een biertje bij de Mombari . Het is hier weer Frankrijk, met euro’s en
navenante prijzen .
Maandag 23 sept. Er is een busje beschikbaar, we doen eerst
douane, dan de wasserette en daarna de supermarkt, een Uplus , te vergelijken met Carrefour, dat wordt dus flink inslaan.
Waterhalen kost veel tijd en vooral energie, we sjouwen
toch weer ongeveer 100 liter naar de boot.
Enkelen van ons gaan een paar dagen naar Cayenne.
Na 3 weken is er probleem op een van de boten , kleine
muiterij op de Spirited Lady, een bemanningslid verlaat de boot , Tja dat kan gebeuren. We hadden Ian
aangeboden om met ons verder te varen maar het leek hem beter te vertrekken.
In de namiddag lopen we wat door St Laurent en drinken
wat bij de Mombari.
Donderdag ,
’s middags heeft David een afspraak met Damian, een
lokale partner in zijn Marina-project. Ergens in de jungle heeft hij een soort
buiten verblijf. Suzi, Jo en wij gaan mee. Half uur rijden we richting
Cayenne , verlaten dan de weg en rijden de jungle in tot een
klein dorpje aan de rivier (mana river)
. We stappen over in een piroque , een lokaal bootje. Deze is echt niet groter dan een uitgeholde boomstam
. Er zitten geen bankjes in en we
proberen heel stil te zitten op onze hurken. In deze rivier zitten immers piranha’s
en anaconda’s, …………… liever niet
omkiepen dus.
De welkomstdrank komt op tafel, ik weet niet wat het is maar het is sterk !!! Het lukt me om het bij eentje te houden.
In onze piroque zaten ook 3 mannen met een Canal+ T-shirt aan. Tot mijn stomme verbazing kwamen ze inderdaad de TV installeren, grote satelliet schotel en klaar is Kees !! Bizar en wel een beetje een ontgoocheling.
’s avonds gaan we
met de Rally groep eten op een omgebouwd
Nederlands wrak. Heel sfeervol
Maar helaas
evenaart de kwaliteit van het eten niet de sfeer in het restaurant.
Vrijdag 27.
Vroeg vertrekken we met een bootje naar
Galibi. Onze gids is Mike (he dat was ook de visboer!) Galibi is een Amerindian dorpje bij de
monding van de rivier, aan de Surinaamse kant.
De Maroni river heet in Suriname Marowijne rivier en is van Noord naar
Zuid de grens tussen Frans Guyana en Suriname.
De tocht duurt 1,5 uur en we varen tussen de eilanden die in het midden
van de rivier liggen.
Galibi is een ongerept dorpje, geen straten of echte
huizen, meer hutjes en verder zand. Alleen de kapitein (het hoofd) woont in een
ruim stenen huis. Er zijn niet veel
mensen, de meeste werken in St Laurent of Paramaribo. Vaak hebben ze een huis
in St Laurent en gaan hun kinderen daar naar school. Óp die manier wonen ze gewoon in Europa en
genieten van de sociale voorzieningen !!
Het zijn vooral de Maroons (Bosjesmannen) die van dit systeem profiteren.
Enfin, wij genieten van Galibi. We slapen in een simpel hotel aan een
prachtige baai. Kamers met douche en toilet,
goed bed met klamboe en heerlijk luie stoelen voor op het strand. Je
kunt hier ook wel zwemmen, het duurt niet lang of alle dames liggen in het
water . De mannen zijn te lui !!
Mike onze gastheer, kookt een heerlijke vissoep. Jamais gouter , heet deze vis , en dus letterlijk een vis die je nog nooit gegeten hebt. Ik weet niet hoe het dan de volgende keer heet.
We verkennen het dorpje verder, zien hoe er vis gerookt wordt en daarna luieren we op het strand.
De dag gaat gewoon over in het avondeten. BBQ, ……….. heerlijke kip met kousenband en rijst of cassave brood. Suzie blijft met haar hondjes in de hangmat slapen en de rest gaat terug naar het hotelletje. De volgende morgen trakteren ze ons op een echt Hollands ontbijt ……. jum jum , verse broodjes , scrumbled eggs, kaas , ham , pindakaas , jam en nutella. Ik zie Harry wel 4 broodjes naar binnen werken.
De terugreis gaat dicht langs de oever. Mike weet veel te vertellen over vogels en planten. Van zijn schoonvader geleerd, zegt hij. Die is nog echt Amerindian en leeft dicht bij en met de natuur.
Intussen is het zaterdag en marktdag in St Laurent. Ik heb niet veel nodig nu we zo vaak buiten de deur eten. Maar lunchen op de markt is een specialiteit. In het overdekte deel zijn verschillende
keukens. We bestellen een Pittige soep
met garnalen, vlees, groente etc. Heerlijk, de vlammen slaan uit je oren. Maar in diezelfde markt vindt je ook een
perfecte espresso .
Om 4 uur begint “open boten “ , mensen mochten zich bij e
VVV inschrijven om onze jachten te bekijken.
Echt heel leuk om te doen, we zijn 2 uur bezig. Har en Jo spelen taxi met de dinghy’s . Er is weinig tijd om bij te komen want om 18.30 zijn we uitgenodigd door de VVV voor een avond rondleiding door de gevangenis (waar Papillon heeft gezeten ) . Zij doen dit 1 keer per maand en er zijn ook andere toeristen. Begeleid door muziek en kleine informatieve lezingen gaan we door het hele complex. Ik vind het echt indrukwekkend. Van de 70.000 gevangenen hebben 300 het overleefd nadat ze hun straf hadden uitgezeten. Dat zegt iets over de condities !
De avond is nog jong en we dineren bij de Monbari, Speciaal diner voor ons met champagne en 4 gangen voor de speciale prijs van €28. We blijven nog wat rondhangen want dit is ook de meest populaire uitgaans tent . Ik weet niet of ik dit nog wel dansen noem, laten we zeggen erotisch bewegen op goede muziek !! Om 0100 hebben we het wel gezien en gaan lekker slapen op een ligt deinende boot.
Intussen is het
zondag 30 sept. We zijn uitgenodigd door Damien op zijn jungle-paradijs. Zijn
dochtertje wordt 9 jaar . Har heeft meer zin in een rustig dagje op de boot en
blijft lekker thuis. Het was me nog gelukt om zaterdag een cadeau te kopen. Schattig zilveren
kettinkje met een geëmailleerd teckeltje eraan.
David vond een bijouterie doosje. Later blijkt dat ze het heel leuk
vindt. Gelukkig maar want we hebben een heerlijke dag . We vertrekken om 10.00
uur en nemen zwemspullen mee. Deze keer
is de piroque wat groter. Damien is een
voortreffelijk gastheer, er is volop eten en drinken, we zwemmen heerlijk in de
poel en er zijn leuke mensen om mee te praten.
We voelen ons even opgenomen in one big happy family.
Maandag 31
september. Klaarmaken voor vertrek.
Het busje is er weer, we doen immigratie, douane, boodschappen, water halen ,
voorkoken, internetten etc. Suzie geeft
een afscheidsborrel op haar boot. Officieel is de Rally nu afgelopen. Veel veel dank aan David voor de perfecte
organisatie. Maar er worden nog meer
“awards” uitgereikt. Voor de
beste “hugger” (knuffelaarster) dat is Annet,
de grootste chocolade eter is Jo, de beste nettenvanger zijn wij
natuurlijk en de rest ben ik vergeten . Alweer een gezellige avond.
Dinsdag 1 oktober :
Alleen Spirited Lady en wij vertrekken om 06.00 met uitgaand tij. We varen tot de ankerplek en wachten op het volgende
tij. Lekker even tijd om bij te
komen. Om 4 uur gaan we weer verder, het
wordt een donkere nacht zo zonder maan. Onze
slaap wordt nogal gebroken want er zijn veel vissersboten en soms is het beter
even samen te overleggen. Tot 2 keer toe besluiten we onze koers te wijzigen
voor de visser mannen.
De volgende morgen komen we keurig met daglicht en ruim
voor hoogwater bij de monding van de Surinamerivier aan. Onze eindbestemming bestemming is Domburg. De rivier is ruim ,
goed betond en dus makkelijk te bevaren.
Rond 2 uur zijn we bij Domburg. Er liggen nieuwe moorings, ze zien er goed uit en
we pakken er een op.
Alweer een nieuw land SURINAME.
Guyana 01
Guyana , Nereid’s Rally , bestemming 1
Guyana betekent in Amerindian taal : “Land of vele waters
“
(voormalig Brits Guyana) 215.000 km2, bevolking ong.
752.000 mensen. Onderdeel van de grootse
Amazone delta in het noorden van Zuid-Amerika.
Gelegen aan de Atlantische oceaan en grenzend aan Venezuela aan de
westzijde , Suriname aan de oostkant en Brazilië in het zuiden en zuidoosten. Duidelijk
onderscheidbare geografische zones : het kustgebied, tropische regenwoud,
savannes en een zandachtig gebied. Grootste lengte van Noord naar Zuid is 720km. Ligging tussen 1 en 9 graden noorderbreedte en 57 en 61 graden westerlengte. Klimaat is tropisch . Geldeenheid is Guyana Dollar 200 GYD is 1 USD. De hoofdstad is Georgetown. Het enige Engels sprekende land in Zuid Amerika.
Een goede reisgids bestaat bij “Bradtguides”
De eerste Europeanen kwamen met Columbus in de 15e
eeuw. In 1595 Ontdekte Sir Walter Raleigh het gebied en beschrijft dat hij de verloren gouden stad gevonden
heeft El Dorado.
In de 17e eeuw vestigden de Hollanders zich in
Guyana en beginnen suiker plantages . Vervolgens vochten de Hollanders met de
Engelsen en later de Fransen totdat de
Engelsen in 1803 de overwinning opeisten en ze British Guyana onderdeel maken
van hun koninkrijk. Uiteindelijk werd Guyana in 1970 weer geheel onafhankelijk
Maandag 9 september .
Na een heerlijk lange nacht, voelen we ons weer
uitgerust. Om 14.15 met inkomend tij gaan we met 3 boten verder de rivier op.
De catamaran, Kaisosi vaart voorop dan Lion King en daarna Spirited Lady. Best een beetje spannend want goede kaarten
zijn er niet. C-map houdt er al helemaal mee op, maar Navionics blijft gelukkig wel informatie geven. Hoe
betrouwbaar dat is weten we niet. We hebben uit de Doyle gids van Guyana
(gratis op internet) de waypoints op de plotter uitgezet. Banken verplaatsen
zich hier en boeien verdwijnen of worden soms door vissers verplaatst wanneer
ze hun netten er aan vast maken.
Vissers zijn eigenlijk onze grootste zorg. Het zijn kleine
bootje, de netten zitten aan de punt van het bootje vast en drijven in de
stroom richting. Kleine witte drijvertjes zitten aan de netten vast of gewoon
plastic flessen. Moeilijk te zien en je hebt
geen idee hoe lang de uitstaande netten zijn. Vaak wel een paar honderd meter.
De dieptemeter is verder onze grote vriend, die geeft
immers altijd juiste informatie. Kaisosi heeft geen last van de ondieptes maar
informeert ons wanneer wij moeten
opletten.
In het begin blijkt Navionics nog wel te kloppen , verder
de rivier op vertrouwen we op de waypoints. We kunnen onze eindbestemming niet in
daglicht bereiken. Het laatste traject is de oversteek van de rivier
, toch ongeveer 2 mijl breed, die we zigzaggend af moeten leggen tussen eilandjes , ondieptes en rotsen. We aarzelen
even maar besluiten de Kaisosi achterna te gaan. Spirited Lady blijft achter en
gooit haar anker uit.
Een half uur later zijn we veilig aan de overkant. De
mensen van Hurakabra resort zien ons aankomen en geven aanwijzingen voor een
goede ankerplek. Al met al was het een prachtige tocht en nu we goed op anker liggen
kunnen we genieten van de oerwoud
geluiden. Vanavond niet meer naar de
kant en vroeg naar bed.
Dinsdag 10 sept. We maken kennis met Gem , lady of the
Hurakabra resort. Een warm welkom met een koel drankje. Harry en Terry gaan met een bootje naar
Bartica om in te klaren. Voor Nereid’s Rally is het allemaal heel eenvoudig.
Maar ook voor andere boten (2 schepen voor anker rond Bartica) is inklaren eenvoudig. Kit Naciamento is de master of the house. Een
niet onbelangrijk figuur in Guyana en ook voormalig minister.
Bartica is de enige stad in dit deel van Guyana . Vanaf
onze ankerplek is het 15 minuten met de
dinghy verder de rivier op. Hier splitst de rivier zich, de Essequibo gaat
door in Zuidelijke richting. Bij fort Kyk-Over-Al splitst de Cuyuni rivier zich
af en iets verder de Mazaruni en Kaburi rivier.
’s Avonds zijn alle Rally boten binnen, we ontmoeten
elkaar in de bar van Hurakabra, wisselen
verhalen uit over het eerste traject van de Rally en leren elkaar beter kennen. Voor
allen was de overtocht van Trinidad naar Guyana wel meegevallen, ondanks de
tegenstroom . Dit wordt de eerste van vele gezellige avonden.
Woensdag 11 sept. Officiële
ontvangt van Nereid’s Rally door Guyana.
Veel pers aanwezig, vertegenwoordigers van het ministerie van Toerisme
en Economie. De minister zelf was verhinderd maar die ontmoeten we op een later
tijdstip. Verder vertegenwoordigers van Politie, Douane en Bureau voor
toerisme. Toespraken , Intervieuws etc.
gevolgd door een heerlijke lunch. De hele delegatie bestaat uit 30 mensen. Guyana wil graag op de kaart gezet
worden als cruisers bestemming ! Na een heerlijke lunch vertrekt het gezelschap weer met de boot, terug naar Georgetown.
Donderdag 12 sept.
We staan vroeg , om 06.30 begint onze jungle tour (achter het resort) Onze gids is beroemd in
Guyana, hij heeft alle bergen beklommen, dwars door de jungle zonder paden. Er
zijn mieren en planten naar hem vernoemd.
Maar ja, zelfs hij kan niet garanderen dat we jaguars en luipaarden
zullen zien. We moeten het doen met veel
vogels en een scala aan planten en boomsoorten. Het is gewoon
een heerlijke wandeling !
Na de koffie stappen we in onze eigen dinghy en gaan naar Bartica.
Er wordt veel goud en diamanten gevonden in Guyana. Bartica is de plaats
waar de “miners” vertrekken. Het Nederlandse woord mijnwerkers is slecht van toepassing want het goud wordt aan de
oppervlakte gevonden, in de rivieren of in de jungle. In ieder geval geeft het de stad een ruige
uitstraling. Stevige bewakers voor de kantoren die het goud opkopen en veel
lange ondiepe bootjes die de mijnkampen bevoorraden. We lopen wat rond, vinden een prima eettentje
waar we een heerlijke fried rice
bestellen voor de lunch.
’s Avonds borrelen we op de Kaisosi (de catamaran)
Vrijdag 13 sept. !!
We zijn uitgenodigd door de gemeente Bartica. Ze halen
ons op met de boot . Er staat een busje
klaar om ons Bartica te laten zien. Lopend kom je toch niet veel verder dan de
hoofdstraat ! We stoppen een tijdje bij de
rivier waar de ‘miners’ hun drijvend mining-platvorm en ander materiaal onderhouden.
Een werkstation blijft gemiddeld 1 jaar op de rivier. Interessant om alles te zien.
We krijgen een
semi picknick lunch en dan gaan we weer verder.
Bezoekje aan het gemeentekantoor, handjes schudden etc.
Volgende bestemming is Sloth eiland. (5 minuutjes varen) Een sloth is een luipaard. Weer een prachtig huis/resort op dit kleine
eiand, de eigenaar is Rafael. Rafael is
van Joods / Italiaanse afkomst en diamanthandelaar. Tegenwoordig interesseert hij zich ook voor
toerisme, heeft een reisbureau en dit resort.
Het ziet er prachtig uit. Wanneer we dan vlak voor vertrek ook nog een
luipaard in een boom zien hangen (je moet wel erg goed kijken) is het helemaal compleet. ’s Avonds eten we aan boord en hebben een
rustige avond.
Zaterdag 14 sept.
Vroeg vertrekken we per bootje naar een ander resort Baganara. Aanzienlijk luxer dan Hurakabra , met chique
lounge, veel personeel en fraai aangelegde tuinen. Hier is ook een
airstrip. Na een drankje komt ons
vliegtuigje aangevlogen. We zijn met 9 mensen + piloot. We vliegen in 45 min. naar de Kaieteur Falls in de Potaro rivier. Prachtig om over de jungle te vliegen en de
loop van de vele rivieren te zien, triest om de goudmijn velden te zien. Hier wordt de natuur onherstelbaar
beschadigd.
Alleen de vlucht is de trip al waard. De watervallen werden in 1870 ontdekt door Barrington
Browne en worden gezien als een van Guyana’s hoogtepunten. 226 meter ononderbroken val , 5x zo hoog als de Niagara watervallen . De geïsoleerde
ligging van de watervallen maakt het nog spectaculairder. Het Kaieteur National Park bestaat tegenwoordig
uit meer dan 65 ha.
We landen vlak bij de watervallen en worden door een gids
opgewacht. We wandelen over een plateau
naar 3 locaties op verschillende hoogten , met uitzicht op de waterval.
Schitterend, zelfs een enorme tropische plensbui doet ons niets.
Vervolgens vliegen we verder naar het zuiden naar de savannes.
We landen naast de Orinduik Falls, in de Ireng rivier. Hier komt
het water trapsgewijze naar beneden en vind je mooie plekjes om te zwemmen of
een heerlijke douche te nemen. Natuurlijke jacuzzi en watermassage !!!
We genieten van de heerlijke lunch die Gem voor ons gemaakt
had, luieren wat en vliegen terug naar ons beginpunt waar het bootje ons terug naar Hurakabra brengt.
Alsof de dag nog niet mooi genoeg was is de avond een van
de hoogtepunten van ons bezoek. De minister van toerisme en economie, Mohammed F Ali (nee niet de boxer) komt speciaal voor ons naar Hurakabra. Borrelen om 1900 , de dames mooi
gekleed, de minister lekker in korte
broek. Zijn gezelschap bestaat uit 6 mensen.
Een heerlijk diner in de openlucht aan een lange tafel. Allemaal gezellig en gemoedelijk. Wat een dag !
Zondagmorgen wil het gezelschap graag onze jachten
bezoeken. Tja, dus moeten we allemaal
aan de slag , boten opruimen ……………. klaar voor showtime.
De rest van de zondag
gebruiken we voor enkele
voorbereidingen voor de verdere trip. Wij hebben nog een flinke scheur in het
zeil die gemaakt wordt.
’s Middags nemen
we afscheid van Gem en Kit die weer
terug gaan naar huis en werk in Georgetown. ’s Avonds hebben we pot luck met het personeel,
Joyce en Dough die de afgelopen dagen zo
verschrikkelijk veel voor ons gedaan hebben. We hebben veel plezier. (als de
kat van huis is ……………)
De tijd dringt want we moeten vertrekken ! Er moeten nog boodschappen gedaan worden in
Bartica, we blijken ook nog even bij de burgemeester op bezoek te moeten .
Uiteindelijk kunnen we het anker om 5 uur ophalen. Oef dat is natuurlijk veel te laat …………….
Wanneer we goed en wel aan de overkant van de rivier zijn
wordt het donker. De waypoints zijn goed …………….. maar er zijn veel vissers.
Kaisosi zit een paar mijl voor ons en waarschuwt voor vissers met lange netten.
Wanneer wij op de aangegeven plek komen zijn er 2 vissers, we kunnen hun netten
niet meer zien, denken dat we er langs/tussendoor varen …….. maar helaas we varen er recht in. We waarschuwen vlug Spirited Lady om helemaal
naar het midden van de rivier te gaan die hier gelukkig diep genoeg is. De motor is uitgevallen, de schroef zit
muurvast. De Coastguard die onze vloot
naar buiten begeleid draait om en komt ons slepen naar Roeden Rust waar ook de
anderen inmiddels op anker liggen. Daar aangekomen gooien ook wij het anker uit en kunnen verder niets anders doen
dan te gaan slapen , wachten op het licht.
Dinsdag 17 sept.
Niemand is vertrokken , iedereen is geschrokken en wil
weten wat er moet ons gaat gebeuren. Mr Da Silva (woont in Roeden Rust) heeft
onze ellende al via de radio gehoord en gaat het voor ons regelen !!! Helaas
geen duikers in de buurt, ook geen mogelijkheid om duik flessen te vullen. Suzie heeft 1 halfvolle fles en David is een
ervaren duiker. Maar een halve fles zal
nooit genoeg zijn. Het lukt Mr Da Silva om een compressor met drukvat
(eigenlijk voor autobanden) aan de gang te krijgen, en iemand duikt met alleen een mondstuk. Bedenk dat er absoluut geen zicht is in deze
bruine rivier !!! Helaas is de compressor/ drukvat al snel leeg en wij hebben geen 110 volt aan boord om
stroom te leveren. We worden verder naar de kant getrokken om in de buurt van
een schip te komen en zo stroom te kunnen krijgen. Intussen zitten we ook al
aan de grond. Enfin de duiker gaat weer
verder, de kiel is inmiddels vrij van netten, de schroef later ook maar dan begeeft
de compressor het !! David gaat uiteindelijk naar beneden en haalt de laatste
netten van de schroefas. Het is uitermate moeilijk en zwaar maar het lukt hem ,
er zit werkelijk geen zuchtje zuurstof meer in de fles.
Het water is intussen verder gezakt en we zitten goed
vast. Vlot trekken lukt niet, dan maar de boot schuin trekken via de mast .Ik
vind het griezelig maar het schijnt een veel gebruikte methode te zijn ………… en
met succes. We drijven weer en kunnen verder. De andere schepen zijn al een
paar uur geleden vertrokken. De Eileen en de Lion King varen samen weg. Wij besluiten bij Parika weer voor anker te
gaan, het is al weer donker en zoals we nu varen zijn we precies met laag water
op de drempel bij de uitgang van de rivier.
We gaan gewoon lekker slapen en morgen dan maar verder. David vaart door
zijn bootje steekt maar 1 meter.
 |
| goudmijnen die de jungle voor eeuwig verwoesten |
Abonneren op:
Posts (Atom)