Curacao deel 2

4 september 2012

We landen  weer op Curaçao, met  maximaal gewicht aan bagage en als  special Luggage  de nieuwe zeillatten voor de fok.  Niets voor ons om zo zwaar bepakt te reizen.  De dame met het autootje staat weer op de airport. Deze keer een Hyundai maar wel met airco.  Het is al vrij laat wanneer we bij de boot aankomen. Maar zomaar opstappen, luikjes open en een drankje is er deze keer niet bij.  Nee de Lion King staat hoog op pootjes (stutten) .  
Eerst klimt Har 4 meter omhoog met de ladder en opent de achterklep zodat de klimhoogte nu slechts 3 meter is en een fatsoenlijk plateau om op te stappen . Daarna  de spullen aan boord sjouwen.  De eerste dag is het altijd griezelig op zo’n wiebelende ladder, maar  daarna loop je net zo makkelijk naar boven als op een gewone trap.

Wat was de boot vies, een dikke lag zand/stof op en in de boot. Eerst maar schoon beddengoed voordat we gaan slapen. De volgende dag in ieder geval de slaaphut schoongemaakt. De rest had weinig zin. Iedereen schuurt hier boten, buiten wordt een berg afgegraven . Het is hier gewoon vies  en vreselijk warm.

De anti fouling zat er nog niet op !!!  miscommunicatie, zei de Marina  maar het zou snel in orde gebracht worden.  Dat gebeurde ook maar tegelijkertijd hadden we zelf ook nog genoeg te doen.

Har doet de klussen onder de waterlijn ; Een  roterend mes voor de schroef monteren  ,tegen de visnetten en drijvende wiervelden op zee; hij repareert het roer waar een scheurtje in zat.
Ik zet de boot in de was, unieke kans nu hij op het droge staat !! Maar ja je hebt toch wel een (gammele) werkplateau om erbij te kunnen.   
De nieuwe huik werd gebracht , maar we moesten hem er zelf opzetten, weer een dagtaak. Gelukkig paste alles goed en ziet het er mooi uit.
Al met al heel hard werken in hitte en stoffige omgeving.  Ik had me niet goed voorbereid, ging uit van een paar dagen klussen en dan vertrekken en was zo nu en dan behoorlijk aan het mopperen.

Toch was het wel gezellig in de Marina. Wim en Mathilde van de “Lonely Planet” waren een paar dagen voor ons terug gekomen. Iedereen om je heen, van alle nationaliteiten met allemaal verschillende boten,  is aan het werk en dat schept de gebruikelijke band.

Maandag nemen we een dag vrij en gaan we  met de auto op stap, naar  Christoffel Park, een mooi natuurpark met de Cristoffelberg die we natuurlijk  beklimmen.  Nog steeds warm warm warm, dus op de terugweg even lekker naar de Beach club.  Het mooie blauwe water voelt als een heerlijk bad.  Dinsdag leveren  we de auto in omdat we hem haast niet gebruikte. Nog wel even bevoorraden met de zware dingen.

Woensdag 12 september gaan we in het water, met een trailer/wagen duurt dat echt uren, het is wel een spectaculair gebeuren. 

 Dan moet de verse spullen aan boord, groente fruit en joghurt.  Ook van hieruit een busje naar de supermarkt. Zaterdagavond gaan we gezellig uit eten met z’n 4en, voor mij de eerste keer om Willemstad bij night te zien.

Maar eindelijk komt de dag dat de plannen gemaakt zijn  om verder te trekken. Samen met de Lonely Planet gaan we richting Colombia. Het is maandag 24 september. De LP vaart rond 2 uur weg, wij moeten nog naar Douane en immigratie om uit te klaren en varen om 1700 weg. 

We roepen Fort Nassau op en als we bij het pondjesbruggetje komen kunnen we zo naar buiten varen.  Willemstad uitvaren is leuk, even ben je het vermaak van de mensen op de terrasjes en sta je op foto’s bij wildvreemde mensen.

 Het is mooi weer,  we kunnen een koers van  285”  varen en met een wind van 20/25 kn, zetten 1 rif in het grootzeil en rollen de fok iets in. Zo maken we toch nog 8 tot 10 kn door het water (9-11 over de grond dankzij de stroom mee) en dat is meer dan genoeg.  De zeegang is behoorlijk.  Het  voelt heerlijk weer op het water te zijn, eindelijk ruimte om je heen en geen stof meer. De zon zakt snel en het wordt heerlijk koel,  jammer genoeg geen maan vannacht.

 De LP bericht dat ze zo’n 30 mijl voor ons liggen. We houden contact met sms via de satelliet telefoon. Harry gaat vroeg slapen en ik geniet van de verfrissende avond.  In het begin nog wat schepen om ons heen , allemaal keurig te peilen op de AIS, maar opeens wijkt een behoorlijk vrachtschip niet meer voor ons uit en vaart recht op ons af.  Ik maak Har snel wakker, we gaan over stag (geen gijp met zulke golven) en draaien een rondje.  Was daar niemand op de uitkijk ???? .  Har gaat snel weer verder slapen.

Helaas niet voor lang, rond 2300 hoor ik iets …. een klap, bonk, gekraak ….. het is onduidelijk.  Merk direct daarna dat ik geen controle meer over het roer heb.  Har had het ook gehoord en komt al naar buiten. We checken van alles en komen tot de conclusie dat het roer wel gebroken moet zijn.   De boot is onbestuurbaar !!!

 Het is donker en er staat een behoorlijke zeegang. Even onder de boot kijken lijkt ons niet veilig !!

Nog maar een 2^e rif bijzetten  en de fok weghalen . We liggen praktisch stil. Er zijn geen schepen meer in de buurt dat geeft een veilig gevoel. De Lion King (zonder roer) gaat  mooi rustig bijliggen.  Maar wat nu ….  We roepen de Coastguard op via de marifoon via normale procedure.  Ze reageren direct maar moesten wel even uitzoeken wie ons nu moest ‘redden’ want we zitten dichterbij Aruba dan bij Curaçao. Wij willen natuurlijk terug naar de werf in Curaçao.   Helaas dat lukte niet het wordt  SAR Aruba, (search and rescue)  het  bootje heet Siegfried.  Het duurt een paar uur voordat ze ons bereiken. We gaan met de stroom richting Aruba. 

Om je dat te visualiseren (alleen vrouw hebben daar moeite mee zegt Har) heb je enige tijd nodig.  De heading (kompaskoers) is 70-90’, met de neus dus naar Curaçao maar de Course-Over-Ground (waar we echt heen gaan) was 285, met de kont naar Aruba. Als ik het opschrijf is het heel logisch maar daar in het donker duurde het even !!!

Na enige uren heeft de Siegfried  ons bereikt en nemen  ons op sleeptouw.  Wij zijn ongeveer 3x zo groot als het sleepbootje  dus dat is niet zo simpel.  We zwaaien  nogal  breed achter hun uit en de tros breekt 3x . Harder dan 4 knopen moeten we niet varen.   Net als het licht wordt  begeeft de motor van  Siegfried het …….  Nu zijn we  allebei  stuurloos !!! Dat was eigenlijk wel lachen.

We zien  Aruba al goed liggen.  Een loodsbootje komt de Siegfried ophalen en voor ons nadert met grote snelheid een enorme rib van de kustwacht met 6 man aan boord.   2 Stevige mannen stapten aan boord en nadat ze eerst al onze documenten bekeken hebben nemen ze ons op sleeptouw.  Je weet tenslotte maar nooit wat je naar binnen sleept !!

Zo gaan we nog enkele uren verder , er blijkt een Marina te zijn die de capaciteit heeft ons uit het water te halen.  De kustwacht wil ons niet in de Marina brengen, te veel risico zeggen ze en dat is begrijpen we wel.

We gooien het anker uit op en gaan direct het water in. De roerkoning (met het hele geraamte van het roer) hangt er nog maar het laminaat, schuim en alles waar je een roer van maakt is verdwenen !!!   Naar een oorzaak kunnen we alleen maar gissen, maar waarschijnlijk is het iets wat langzaam vergaan is om wat voor reden dan ook.

Dan komt het grote probleem, hoe gaan we dit oplossen. 

Als het goed is zijn Wim en Mathilde intussen in Santa Marta, maar of we nog samen Colombia zullen doen is zeer de vraag.

Het is nu vrijdag, we liggen nog steeds op dezelfde ankerplek.  De mensen in de Marina zijn zeer behulpzaam.  De eerst ‘polyesterman’  gaat de klus niet doen. Hij weet veel van polyester reparaties, maar alleen van alles boven de waterlijn .
We nemen contact op met Hanse in Duitsland, per omgaande sturen ze de tekeningen met specificaties.
We nemen contact op met Pierre van Curaçao Marine, hij zegt een roer te kunnen maken.  Dan moet het transport bekeken worden.
Zo dadelijk gaan we praten met een volgende man op Aruba, maar de kansen hier lijken ons gering.  
Maandag gaan we even uit het water om de roerkoning eraf te halen. 
Al met al zijn we nog wel even bezig om het te organiseren.  De komende maand zijn we hier waarschijnlijk wel. 
Ans