Van Colombia tot Mexico

Op 6 dec. komt eindelijk de nieuwe dinghy, een AB 9ft aluminium bodem. Ziet er prachtig uit, even testen en dan snel in de garageruimte. Er moet wat lucht uit anders past het toch niet.
Nu kunnen we vertrekken. We doen de laatste boodschappen, maken de boot zeilklaar etc. etc. Als gewoonlijk weer een hele klus.  Vrijdagmiddag is een goede vertrektijd volgens de gribfiles. We nemen afscheid van Wim en Mathilde, de kans dat onze koersen elkaar nog gaan kruisen is niet zo groot.
Santa Marta was een leuke Marina, we hebben er met veel gezellige mensen gelegen.
Om 17.30uur vertrekken we, er staat veel wind en ik ben vergeten een pil in te nemen, stom stom want nu ben ik binnen een half uur zeeziek.
We beginnen met 1 rif in het grootzeil , de grote fok blijft vol staan, de koers is 310”  ,de wind komt uit NNO. Snelheid gemiddeld 8 knopen maar soms staan er 10 op het scherm. Voor de nacht zetten we een 2e rif.  Het maakt voor de snelheid niet eens veel uit maar het vaart  wel wat rustiger. Intussen werkt de Cinnarizine  en ben ik niet meer zeeziek
Het is fantastisch weer maar te warm om veel buiten te zijn. Omdat we Oost-West varen staat de zon voortdurend in de kuip, dus  geen schaduw van de buiskap. In de namiddag wordt het beter en de nachten zijn heerlijk. De eerste 24 uur leggen we 200mijl af, de volgende 170 mijl. Dan neemt de wind iets af en gaat het rif uit het grootzeil. Het wachtlopen (3 op 3 af) gaat goed en we slapen prima.
Intussen is het dinsdagmiddag en varen we met de  Code0  maar ’s nachts bij het wisselen van de wacht moet hij binnengehaald worden. Om Harry te laten slapen zeil ik nog door tot vroeg in de ochtend maar bij 2 kn moet toch echt de motor aan.
Tijdens het motoren kunnen we ook het kleine zonnendoek hijsen , dat geeft voldoende schaduw om heerlijk buiten te zitten.
’s Nachts opeens een enorme bui (mijn wacht weer!) en veel wind. Hij ziet er niet uit als een squall  en stond ook niet op de gibfile.  Ik kijk het even aan maar wanneer de bui uitgeregend is blijft het flink waaien. De zeilen zijn al weer gehesen. Ik ben drijfnat maar bij deze temperatuur is dat eigenlijk heerlijk. Wanneer Har de wacht overneemt zetten we er toch een rif in . Intussen is het donderdagmorgen. Het blijft waaien, 20-24 kn. en we zien al snel Isla Mujeres. De ingang naar Marina’s en ankerplek ligt aan de Noord zijde van het eiland. 
Het wordt tijd om de zeilen te strijken en de motor gaat aan. Al snel merken we dat de motor niet op toeren komt. We kunnen wel op eigen kracht verder maar besluiten niet voor anker te gaan. We roepen Marina Paraiso op, wanneer we aanlopen staan ze ons op te wachten.  Om 1400 uur liggen we vast.
5 dagen en 14 uur zijn niet slecht voor ongeveer 950 mijl. Het was een prima tocht.
Voor een kleien vergoeding ($30) gaat Jose, de havenmeester ons inklaren. Er komen veel mensen langs die allemaal veel kopieën willen hebben van onze papieren.  De Marine neemt hier het inklaren voor zijn rekening.  Omdat we uit Colombia komen moet de boot echt  geïnspecteerd worden, we vinden het een amusant schouwspel. Zeker 10 Mariniers aan boord, incl. snuffelhond. Alle kastjes moeten open. Mensen die onze boot kennen weten hoeveel kasten we hebben. Ook onder de vloerplaten wordt gekeken. Iemand kruipt bijna in de motor om de nummers te controleren. Wij rusten lekker uit en laten alles over ons heen komen. Na een paar uur is alles geregeld en zijn we $150 armer. (incl. tips).
De Marina ziet er leuk uit, barretje, restaurant (heel goed ontdekken we later), 3 bescheiden appartement gebouwen, zwembad, kantoor met sanitaire ruimtes en Wi-Fi (niet aan boord, die is net stuk gewaaid). We drinken wat aan de bar en voeg naar bed.  De klok gaat een uur achteruit.