Beaufort – Charleston- St Augustine

 Vanwege de reparatie aan de motor zijn we gisteren  in de jachthaven gaan liggen.

Vrijdag 18 nov gooien we de trossen weer los, een makkelijk vertrek. Geen anker ophalen, schoonmaken, binnenhalen en alles weer in de ankerbak opruimen.  Aan een uurtje hebben we genoeg, zelfs tijd om rustig te ontbeten.  Het is mooi weer, eenmaal buiten worden de golven behoorlijk hoog. Niet erg maar wel vermoeiend. We zeilen zonder rif , hebben de wind achter en moeten geregeld gijpen.  Zeezeilend  is een bulletalie absoluut nodig, zeker bij deze zeegang  (lijn die de giek vast zet ter voorkoming van een ongecontroleerde gijp).  Met iedere slag naar buiten neemt de golfhoogte toe. Dan gijpen we weer en ligt ze iets rustiger.   De boot loopt als een trein.  ’s Nachts neemt de wind nog iets toe en zetten we een rif. We zien heel veel dolfijnen. Zaterdag  om 15.00 uur zijn we in Charleston – South Carolina en hebben we 237 mijl afgelegd zonder te motoren.

We varen rustig rond en besluiten te ankeren in de Ashley River aan de ZW kant van downtown Charleston.  Deze keer gaat het niet zo soepel, pas na 4 keer ankeren zijn we tevreden en liggen we goed vast op deze snelstromende rivier.  De moeite wordt beloond want  later in de week zien we regelmatig boten van plaats wisselen en het anker opnieuw uitgooien.  Vooral wanneer windrichting en getij tegen elkaar in staan beginnen de boten flink te zwaaien. 

 Er zitten veel pelikanen op de rivier. Ze zijn niet zo groot en kunnen enorme duikvluchten maken om vis te vangen.Een kamikaze duik alleen komen zij weer omhoog.

 Zondag gaan we de wal op.  Er staan 2 dringende zaken op de to-do lijst.  De gasfles is leeg en er is een scepter afgebroken. Dat laatste fixen we voorlopig zelf. Het is een scepter aan de stuurboord zijreling waar een zonnepaneel aan hangt.  Het is niet de 1^e scepter die breekt  en we weten wat er gedaan moet worden. Het zonnepaneel kan wel even op het achterdek liggen.

We  hoopten de US kust  af te zeilen zonder extra gas te moeten kopen.  Helaas  ……. Ik zal het verhaal van IJsland niet herhalen, maar Harry geeft niet snel op en dus  hebben we 2 dagen door Charleston gefietst op zoek naar gas  ………………… en uiteindelijk toch een Amerikaanse fles moeten kopen met alle nieuwe aansluitingen erbij.  Inmiddels kenden we wel de weg in de stad !!!    Dinsdagmorgen is de klus geklaard.

Charleston is erg leuk, je proeft een andere sfeer. We zijn in het Zuiden !!!  Het is heerlijk weer, tussen de 20 en 25 overdag en ’s nachts koel genoeg om lekker te slapen.  Het wordt langzaam tropisch met veel  palmen,  oude (koloniale stijl) huizen  en  de mensen zijn vriendelijker, al is het alleen al door hun leuke accent.  Charleston is een universiteitsstad (vooral medisch)  en dat geeft toch een minder toeristische indruk. 

 We pakken de fiets om naar een oude plantage te gaan. Magnolia Plantage, ongeveer 20km buiten de stad.  Jammer dat je alleen maar langs drukke wegen kunt fietsen.   De plantage is nog privé eigendom maar opengesteld voor publiek. De tuinen zijn  prachtige tuinen en de woning is te bezichtigen.  Vroeger werd hier rijst en katoen verbouwd, nu zijn het grote rietvelden en veel water. 

Opeens zien we volop krokodillen  in het water,  maar ze liggen ook in de zon op het gras langs het fietspad . We nemen aan dat ze niet gevaarlijk  …… er is immers geen bordje met  “pas op voor krokodillen”  …………. tja zo ga je denken in een land waar alles 10x van te voren verteld wordt.

Zo genieten we nog een paar mooie dagen in Charleston. Geen wifi aan boord en om te internetten gaan we  weer naar Starbucks.  De was doe ik in de lokale wasserette.  We doen uitgebreid boodschappen want ook bier en wijn is op. Vanaf nu kopen we pakken wijn, handiger aan boord maar vooral beter mee te nemen op de fiets.  Gelukkig is de supermarkt deze keer  gewoon in de stad.

We fietsen nog eens langs de boulevard en de Battery, dit is het mooiste en oudste deel van de stad. Heel Amerika maakt zich klaar voor  donderdag 24 nov.  Thanksgiving  Day.   DE familiedag in Amerika . Alle winkels en de meeste restaurants en cafés zijn dicht de stad ziet er uit als op een zondagmorgen.  Wel  wandelen overal  familie-groepjes en natuurlijk moet er gepicknickt worden. Sommige groepjes heel gezellig en blij bij andere  lange gezichten , zo van “moet dit nou”.  

Vrijdag 24 om 00.30 halen we het anker op en vetrekken richting St Augustine in Florida. We hebben een paar uurtjes voorgeslapen. Het is goed weer met N tot NE wind maar veel golven. Ik voel me niet helemaal lekker en neem de eerste slaap.  Daarna gaat het beter maar we houden de hele trip een bijzonder ruige zee.  

Er is  weinig ander scheepvaart  verkeer  maar  weer veel dolfijnen.  Waar is nu die  Right Whale die hier zo veel voor komt ??? 

Zaterdag middag gaat  moet de motor een paar uur aan maar ’s avonds moeten we 2 riffen in het zeil en de fok zetten omdat we te snel gaan !!!!    Dat doe je niet zo snel maar we kunnen St Augustine niet in het donker aanlopen. Het kanaal is heel smal met onverlichte bebakening  en we moeten wachten op hoog water.  De kaarten geven voor deze inlet  geen diepte informatie.  Het is een grijs stuk op de plotter. Geen software foutje maar  de zandbanken  verplaatsen zich zo vaak dat de informatie altijd onjuist zou zijn.  We hebben  Boat US gebeld over de laatste informatie betreffende diepgang,  geen probleem ze adviseren ons met bijna hoog water binnen te lopen. 

We zijn lid geworden van Boat US een soort ANWB met een afdeling Tow Boat US wat je als wegenwacht kan beschouwen.  We hebben al zo veel verhalen gehoord van mensen die aan de grond liepen dat het ons een goede investering leek. Slepen is nu namelijk gratis en zonder lidmaatschap $250 per uur !  Alles gaat goed  en  we kijken even rond en besluiten een mooring te pakken van de Municipal Marina die net  achter de prachtige oude Bridge of Lion ligt.  Ze wijzen ons mooring M53 toe, er liggen er ongeveer 80 en het was even zoeken. De logica in de nummering was/en is  ons niet duidelijk.  We pikken de lijn van de mooring op en gaan genieten van een kopje koffie met appeltaart  op het achterdek in de zon.

Er zitten veel pelikanen op de rivier. Ze zijn niet zo groot en kunnen enorme duikvluchten maken om vis te vangen. Een kamikaze duik alleen komen zij weer omhoog.

Donderdag 10 nov. Hampton (Norfolk)

Als we rond 4 uur in Hampton aankomen merken we al snel dat de schepen die meedoen aan de  1500 mijls tocht naar Bermuda nog niet vertrokken zijn.  Het is overvol . Inmiddels neemt de wind toe en is het manoeuvreren in een volle haven niet makkelijk.  En zonder boegschroef kunnen we ons niet in kleine gaatjes wringen !!  We zien een lege steiger bij de Yacht Club, normaal is een jachtclub hier alleen voor leden.  We bellen toch maar even ……………. Ze zijn heel vriendelijk en als de eigenaar van de ligplaats niet komt mogen we daar rustig liggen.  De beslissing is snel genomen, we nemen het risico, want  inmiddels is het al bijna donker.  Het blijkt dubbel boffen, de eigenaar kwam niet en het liggeld is goedkoper.  Men  betaalt hier gemiddeld  $2.50/2.75 per voet, maar bij de Yachtclub was het de helft !!

De volgende morgen vertrekken de Carieb gangers  en loopt de haven leeg. Wij bekijken Hampton maar veel  interessants is er niet.

 Om 2 uur vertrekken we.  Het waait stevig 20-25 knopen  schuin van achter, daarbij nog wat stroom van2-3 knopen mee en zo vliegen we met vol zeil en  een snelheid van 10-11 knopen  Hampton uit ; Langs Norfolk ; om Cape Henry heen en op een prachtige voor de windse koers naar beneden.  Har gaat vroeg slapen maar tegen 2300  maak ik hem wakker om  een rif te zetten.  De regel is dat we  ’s avonds en ’s nachts geen riffen alleen zetten.  Een stukje veiligheid waaraan we ons eigenlijk keurig  houden.  Met  het wisselen van de wacht gaat het rif er al weer uit. We kunnen tot 4 uur ’s ochtends zeilen, dan moet de motor aan.  De hele zaterdag blijft het mooi weer maar de wind wisselt veel van richting en sterkte. Har probeert het maximum eruit te halen. Het kost wat extra mijlen en gaat  niet meer zo snel.

 Uiteindelijk komen we om 5 uur zondagmorgen bij de inlet (ingangen in de kust)  van Beaufort aan.  Een deel  van het zijkanaal is niet verlicht. Het is volle maan en we hoopten dat de boeien  zichtbaar zouden zijn.  Helaas is het nu net bewolkt en we besluiten een uurtje rond te dobberen totdat de zon opkomt.  Beter safe than sorry want het kanaaltje is maar smal en buiten de vaargeul heel ondiep.

We worden beloond met een prachtige zonsopgang wanneer we Taylor Creek binnenvaren en  daar anker laten vallen.   Ik pak nog even een paar uurtjes slaap voordat we Beaufort gaan verkennen.

Het is prachtig weer en we willen lekker even de kant op. Aardig plaatsje en we lunchen op een terrasje. ’s Avonds een spectaculaire zonsondergang

Met het bijbootje proberen we rond en tussen Carrot eiland te varen. Een klein natuurgebied met wat duinvorming en waterpoelen . Er lopen wat  paarden en het is niet bewoond.  Helaas is het zelfs voor dit bootje te ondiep, we leggen ergens aan en lopen wat rond. 

Maandag brengen we de fietsen met de dinghy naar de kant, zetten ze in elkaar en gaan de omgeving  bekijken.  Helaas komen we niet ver want de trapper van Harry’s fiets begeeft het.

Fietsenmaker zoeken  …….. worden direct geholpen ……. Maar de dag is al ver gevorderd,  dus morgen maar opnieuw proberen.

Er liggen veel boten op anker en onze  ‘waterburen’ uit Québec komen een borreltje halen.

Dinsdag en woensdag zijn ook nog mooie dagen, lekker relaxen aan boord en fietsen. Het is allemaal niet zo groot en al snel hebben we alles gezien. 

Donderdag regent het , er passeert een koufront  met veel wind en de temperatuur daalt enorm.

We hebben nog een klus te klaren. Bij het aanlopen van de haven maakte de motor een vreemd geluid. Har heeft er naar gekeken maar vindt het beter iemand te halen.  Een nogal forse monteur wringt zich naast de motor ruimte en constateert dat een onderdeel van de flexibele koppeling los geraakt is. Me de juiste gereedschappen  en wat  ‘loctite’  zit alles nu weer goed vast. We krijgen nog het goede advies om de motor voortaan  iets rustiger in z’n achteruit zetten.

Morgenochtend (vrijdag  18) gaan we weer verder. We hopen op een goede wind uit N/NO en de tocht naar Charleston is op bezeilde koers 200 mijl.

Van New York naar Chesapeake Bay

Voor vertrek vanuit New York  tanken we eerst diesel aan de New Jersey kant. Het is zondagmiddag 30 oktober.  We vertrekken  op de motor maar vlak voor het Vrijheidsbeeld hijsen we de zeilen, mooi gezicht.

 Het is niet al te druk met scheepvaart en ruimte genoeg om rustig naar de Narrows te zeilen. Dan een laatste brug en op naar open water. Bij  Sandy Hook varen we  de Atlantische  Ocean op.  Veel boten gaan hier de ICW (Intercoastal waterway) op. Een waterweg die bijna helemaal van Noord naar Zuid langs de Amerikaanse Oostkust loopt. Wij kunnen daar niet varen, we zijn te hoog voor de bruggen en te diep voor het water.  Tot een uur of 4 ’s nachts kunnen we zeilen dan moet de motor aan.  Bij Cape May draaien we Delaware Bay is, het is dan maandagmorgen 10.00 uur.  We hebben de stroom mee (gepland en gelukt !) en om 15.30 uur varen we het C&D Canal in. 

Een van de weinige kanalen op zeeniveau in de US. 14 mijl lang en het verbindt de Delaware rivier met de Chesapeake Bay. In 1829 kon het kanaal eindelijk geopend worden. Er werd al over gesproken door de Nederlander Augustijn Herman in 1600. In het begin  was het kanaal echter verdeeld in secties door sluizen, wat de doorvaart ernstig vertraagt. In 1927 na grondige verbeteringen is het kanaal ‘sluisvrij ’ 27 feet diep en 400 feet breed. Van 1960 tot 1970 worden nogmaals verbeteringen uitgevoerd en nu  is het 450 ft breed en 35 ft diep. Een duur kanaaltje dus waar wij tijdens onze doorvaart geen enkel commercieel schip tegenkomen.  Wel een kleine zeilboot die problemen heeft met de buitenboord motor. Het stroomt heel hard in het kanaal dus  nemen we hem  op sleep  en samen gaan we  in Chesapeake City voor anker.  Wanneer  zijn motortje het weer doet krijgen we een fles wijn als dank  en kletsen we nog wat na bij ons aan boord.

Volgende morgen , dinsdag 1 november vertrekken we vroeg richting Selby Bay, dit is de haven waar Dennis zijn boot ligt. Ook  Howard en Donna liggen daar momenteel en staan al klaar om onze lijnen aan te pakken. Helaas lopen we net voor de ingang van de haven vast , niet diep genoeg dus. Na een beetje heen en weer varen besluiten we het anker te laten vallen. Prima zandbodem en we liggen in 1x goed vast. Ons Rocna 40 kilo anker bevalt prima, tot nu toe steeds in  1x goed vast.  We halen de dinghy eruit en gaan gezellig bij Howard eten.  De volgende morgen constateren we opnieuw water in de dubbele bodem van onze dinghy. Na een inspectie van de onderkant blijkt er een flinke scheur in te zitten. We overleggen met Dennis en leggen de dinghy op de kant in de jachthaven.  Nu komt ons oude vertrouwde  opvouwbare porta-bootje uit de garage. Oh wat is dat heerlijk licht en goed handelbaar.  Hij schuift zo geheel in de garage.

Woensdagmiddag gaan we naar Annapolis waar Dennis ons komt ophalen. We nemen een mooring, en negeren het bericht dat de mooring voor max 45ft is , zal wel meevallen denken wij.  Dat bezuren we de volgende morgen, de boot moet onmiddellijk weg. Intussen zijn we in Harrisburg (2 uur rijden) waar we bij Dennis en Patty logeren. Via via kan Dennis regelen dat iemand van Jeanneau de boot voor ons verlegt aan een van hun eigen stijgers. Mazzle !!

Samen met onze vrienden bezoeken we donderdag  Gettysburg, het slagveld dat in 1863 een keerpunt was in de burgeroorlog tussen Noord en Zuid. Heel interessant en goed gepresenteerd. We gaan gezellig uit eten, toeren door de omgeving en kletsen heel wat bij.  Vrijdag staat Washington op het programma, op z’n Amerikaans bekijken we de Mall (met de auto eromheen dus) en we bezoeken een van de musea van het Smithsonian Instituut.  ’s Avonds zet Dennis ons in Annapolis af en hij gaat naar zijn eigen boot.

 Zaterdag varen we met een aantal boten van de jachtclub naar St Michaels. Het is prachtig weer en we kunnen het grootste gedeelte zeilen. We sluiten ons bij de rest van de groep aan voor cocktails maar gaan gezellig met Dennis eten. Dit is ons laatste samenzijn, het waren fijne dagen.

Zondag zeilen we terug naar Annapolis, gaan nu netjes voor anker en de volgende dag doen we  boot-boodschappen  (nieuwe zeillat, cruising guides  en onderdeel voor de mast) en lopen nog wat rond.

Maandagmorgen vertrekken we op tijd. Het is prachtig weer maar helaas geen wind. We motoren naar Solomons, gooien het anker uit maar gaan niet aan wal, dinsdag hetzelfde verhaal dus motoren we naar Deltaville,  Woensdag nogmaals mooi weer en geen wind, we motoren nu naar Hampton vlak bij Norfolk.  We gebruiken de dagen  ook maar voor een schoonmaakbeurt van de boot en allerlei kleine klusjes.

Groeten vanuit Hampton Yacht Club, donderdag 10 nov.

7 november Annapolis MD

zondagmiddag 30 okt. vertrokken vanuit 79th Street Harbour NYC, eerst nog even tanken. We hijsen de zeilen dicht bij het Vrijheidsbeeld en zeilen de Narrow's uit.  Langs de New Jersey kust naar het zuiden , allemaal zeilend. Om 04.00 maandag moet de motor bij en varen we Delaware Bay binnen. Via het Delaware/Chesapeak Canal varen we richting Chesapeak Bay. We gooien het anker voor 1 nachtje uit in Chesapeak City. Dinsdagmorgen zetten we de tocht voort en laat in de middag ankeren we in Selby Bay. Dit is de thuishaven van Dennis. De volgende morgen leggen we de boot in Annapolis waar Dennis ons ophaalt. We logeren 2 dagen bij Patty en Dennis, bezoeken Gettyburg en Washington. Genieten van gezellige dagen. Vrijdagavond zijn we weer terug aan boord en het weekend maken we een tochtje naar St. Michaels. Nu liggen we weer in Annapolis, beetje boot-bootschappen doen en morgen verder de Chesapeak afzakken.
groetjes van Ans en Harry